Bent-heim, de Felsen-see.

Ergens in Duitsland ’s ochtends, ik voelde me eigenlijk prima, maar dat was waarschijnlijk door toedoen van de antibiotica. Het maakte me wel nieuwsgierig naar wat mijn lichaamswezen me erover te vertellen had, en vroeg Margrete als representant te fungeren: Wat merkwaardig, ik voel me wat opzij gedrukt door die pillen, kan m’n werk niet echt doen. Er is me wel verteld dat het zo zou gaan, dus laat ik ’t maar zo gaan. Het is ook maar tijdelijk, en ik heb gevoeld hoe het met je blaas was, dat was heel beroerd en voor mij alleen te veel, en ik merk dat het nu een stuk beter gaat, dat geeft me vertrouwen. Wat ik er vervelend aan vind is dat ik nu overal, al je organen, buiten gehouden word, ik heb met geen enkel orgaan echt contact; maar goed, zo moet ’t dan maar even tijdelijk.

Ik wilde graag ook weten hoe het met Frits was, en ging zelf als representant staan: het lukte me niet om Frits te laten spreken, hij voelde zwaar aan, terwijl ik weet dat Frits juist heel licht voelt. Met andere woorden, door de pillen kon ik als representant niet goed functioneren!

We hadden twee bestemmingen voor onderweg: Thor (= Donar) ’s Tor bij Lautenbach en het Felsenmeer bij Bentheim. We kwamen met lichte schemering aan bij Lautenbach, reden het bos in en vlakbij de Tor schrokken we van een bosperceel dat op wel heel ruwe wijze weggekapt was. Daar wilden we dan de volgende ochtend wel een heling doen. We parkeerden vlakbij de Tor (toren) om te overnachten.

Margrete en ik hebben de gewoonte om te ontbijten met fruit. ’s Avonds hadden we nog gekeken of we genoeg hadden en wat er het eerst op moest om bederf te voorkomen. Dat was in elk geval de ananas. Daar zouden we dan ’s ochtends mee beginnen, stemden we overeen.

De volgende ochtend – het was goed weer, en we hadden goed geslapen – wilde Margrete eerst even de info-borden verderop lezen, dus ik pakte ondertussen het fruit en legde dat klaar, en omdat ik toch moest wachten begon ik vast een mandarijntje te schillen. Toen Margrete terug kwam overhandigde ik haar een halve mandarijn. Een uitbarsting van woede!!

We hadden toch afgesproken met ananas te beginnen, en nu begin je met mandarijn!! Ik snapte het belang niet, eten we toch eerst even een half mandarijntje, en dan de ananas, of je legt jouw helft even opzij en begint met ananas, als dat zo belangrijk voor je is. Ik schilder Margrete hier wellicht als een overdreven persoonlijkheid af, en dat meen ik in deze ook, maar dat is dus helemaal niet zoals ik haar ken! Normaal gesproken is ze soepel van geest, voor rede vatbaar en goed bestand tegen onverwachte aanpassingen. In grote verontwaardiging en onbegrip over en weer hebben we daar dus ontbeten, en besloten naar het beschadigde stuk bos te lopen voor ons helingsritueel. Maar in dat kleine stukje lopen, ik schat zo’n tien minuten, presteerde Margrete het om nog een keer of tien woedend naar mij uit te vallen, niet over de ananas, maar wat ik ook zei, het viel verkeerd. In het bos aangekomen ging ik eerst maar even op een boomstronk zitten, om rustig zittend te proberen tot een vergelijk te komen, maar dat lukte van geen kant. Toen zei ik dat wij in deze sfeer geen helingsritueel konden doen. Dat was geloof ik mijn eerste en enige uitspraak waar zij zich in kon vinden, en we liepen terug naar de auto.

Daar gebeurde iets bijzonders: Margrete veranderde op slag: ze snapte niet waar wij ons druk over hadden gemaakt, een ananas! Ik durfde aarzelend te opperen: Nou ja, we? Jij! Ik wachtte in spanning af of er nu weer een uitbarsting van woede zou komen, maar nee, ze gaf me gelijk!! Ja, ik snap niet waar ik me zo druk over maakte, dit is niets voor mij, dit ben ik niet! 

We vroegen Odilia om een verklaring: Jullie hebben in dat hele korte moment dat je langs dat stuk bos reed, kunnen waarnemen hoe ruw daar met de natuur is omgesprongen; kun je je voorstellen wat voor een sfeer daar heerst? Woede!

En daarvan zijn jullie in de ban geraakt, en aangezien Margrete meer openstaat voor omgevings-sferen dan jij, heeft die woede vooral bezit kunnen nemen van haar. En zo net heeft ze beseft dat dit niet van haar is, en toen kon ze er uitstappen. Zo simpel is het, als je het maar beseft. En zoals het nu tussen jullie is, kunnen jullie gerust dat helings-ritueel doen, de boswezens zullen jullie er heel dankbaar voor zijn!

Het helingsritueel verliep voor ons verder mooi en vreedzaam, maar we konden om ons heen wel veel diepe pijn voelen, maar ook dankbaarheid. En natuurlijk nam Frits actief deel aan het ritueel, en vertelde ons ook dat onze waarnemingen helemaal klopten.

Vandaar verder naar Bentheim, de Felsensee. Een heel merkwaardig natuurverschijnsel bevindt zich hier: een stevige heuvel, of kleine berg, waarvan de helling vol ligt met vrij ronde stenen, van minstens een halve meter tot wel een hele meter doorsnee, enkele zelfs nog groter. Zoals het er lag zou je denken: wie heeft deze speeltuin hier aangelegd? Want het is natuurlijk fantastisch voor kinderen om overheen te klauteren, van de ene granietbol naar de andere stappend, soms springend. En voor kleintjes die moeten worstelen om überhaupt bovenop zo’n bol te komen. Of voor anderen die er tussendoor de heuvel af te rennen alsof het een ski helling is. En dan de ouders op het pad aan de zijkant bezorgd roepend om toch voorzichtig aan te doen. Hoeveel kinderen zullen dat gehoord hebben? Maar wat een genot, zo’n merkwaardige speling van de natuur en al die spelende kinderen.

Na afloop, na de lunch, deden we even een middagdutje in de auto. Toen we wakker werden kwam Frits: Hij laat Margrete flink met haar heupen op de matras op en neer veren en gaat daar een hele tijd mee door. Hij is wat uitdagend. Wat gaan jullie verder doen vandaag? Gaan jullie nog ruzie maken? Was wel apart, die heel andere energie met die donkere wezens, die zie ik niet vaak bij jullie, bij jullie is het meestal vrij saai wat dat betreft. Als ik ogen zou hebben zou ik mijn ogen uitgekeken hebben, zo zeggen jullie dat toch? Ik vond het heel boeiend. Nou, kan ik verder gaan? Voel je vrij, als je er maar op let dat je er bent als we vertrekken.

We reden door naar Oberbipp in Zwitserland, waar we onze vriendin Babs een bezoekje gingen brengen. Daar aangekomen voelde het voor ons vertrouwd en gezellig, maar Frits meldde: Was wel effe wennen zeg, die honden zijn wel lief, maar die katten zijn toch zo ondeugend, en wat een heerlijke chocola (ze had van haar zoon een groot en prachtig chocolade Paas-ei gekregen). Er is ook veel engs hier in huis, gedroogde planten (ayuhasca, wiet) en rare drankjes, niet gebruiken hoor! Later op de avond steekt Babs een jointje op, hoe vond Frits dat? Haar lichaamswezen past zich aan, die is dat wel gewend, maar die van jullie niet, beslist niet doen hoor!!

De volgende ochtend geeft Margrete mij een behandeling: een metamorfose-voetmassage, heel zacht. Frits komt er direct bij en vraagt of hij mee mag helpen. Hij legt sterke verbindingen tussen hoofd, hart en buik, en na enige tijd geeft hij aan dat het klaar is, waarop ik hem, en Margrete natuurlijk ook, bedank. Als reactie springt Margrete plaatsvervangend op en neer. Frits weer, natuurlijk.