Lieve mensen,

De grenzen zijn weer open, er kan weer gereisd worden, hoera! Eerst hadden dus heel Spanje voorbereid, maar nu midden in de zomer is het ons daar te heet.
Verder met  Duitsland, altijd nuttig, lekker dichtbij, en genoeg te doen (nu al 700 locaties en nog niet af).
Toen bedachten we dat als we dan toch in de zomer gaan reizen, we maar beter landen kunnen kiezen die ’s winters niet zo aangenaam of toegankelijk zijn, als eerste dachten we aan Denemarken, maar dat hadden we voorbereid, daar hoefden we dus niet meer aan te werken; maar naarmate de tijd verstreek ging het er steeds meer op lijken dat dit land zijn grenzen nog lang gesloten wilde houden, dus kozen we voor de regio Oostenrijk, Slovenië, Slowakije, Tsjechië, Hongarije.
Twee ervan bleken geen megalieten voor Odilia te hebben: Hongarije en Slovenië, dus die vielen af. Slowakije met 4 stuks was gauw klaar.
Oostenrijk 30, niet veel maar wel heel grote afstanden, en Tsjechie 150. 
Bijna 200 dus, nog “even” erbij, uren ingespannen werk voor Margrete, op al die locaties invoelen of Odilia er iets mee heeft; in totaal dus veel meer dan 200, want een groot deel viel af (in Oostenrijk veel verplaatste hunebedden, en verder altijd veel megalieten waar het lichtwezen (archai-engel) niet meer aanwezig is. Maar: het ligt klaar!
24 Juni vertrekken we, maar eerst naar Reeuwijk, want het wordt tropisch heet, een middagje lekker aan het water, nog wat laatste toebereidingen aan ons landje (planten veel water geven!), dan tegen de avond Duitsland in, we zien wel hoe ver, slapen in de auto (bed ligt gespreid, bagage ingeladen), twee megalieten ten zuiden van München, en dan 26 juni richting Innsbrück, Salzburg, Linz, het noorden, oostwaarts naar Wenen en vandaar Slowakije, en dan heel langzaam huiswaarts door Tsjechië.
Margrete heeft getest dat we hiervoor 5 weken nodig hebben, als we stevig aanpakken! Vakantiereis? Nou, in elk geval megalietenreis! En we moeten onszelf ervoor hoeden niet aan onszelf voorbij te gaan, niet alleen maar scoren en nog eens scoren. Maar….veel scoren op een dag is een blijvende uitdaging, elke dag weer. We gaan het zien. We hebben er veel zin in!

Ter zijde: vanwege de onzekere situatie in Engeland en Schotland hebben we besloten deze bestemming een jaar uit te stellen en daarvoor in de plaats in het najaar naar Spanje te gaan. In de winter misschien nog iets in Duitsland of Frankrijk, voorjaar 2021 Armenië (al 4 inschrijvingen en een 5e serieuze gegadige), najaar 2021 dus Schotland, en we kijken verder naar Polen met daaraan verbonden 2 locaties in Oekraine, of Roemenië.  

We zijn van plan onderweg ter plaatse een verkort reisverslag te maken, we houden jullie dan enigszins op de hoogte en stellen jullie reacties altijd op prijs, net als doorsturen trouwens! De volledige uitwerking met foto’s volgt later.
Bij deze kunnen jullie als nieuw onze belevenissen met natuurwezens volgen op de website over de maanden mei en juni


Dan ons excursie programma, dat in het voorjaar niet plaats kon vinden:

• Zaterdag 12 sept. onze wandeling door de omgeving van Wolfheze, met o.a. de Wodanseiken, waar we d.m.v. opstellingen gaan kennismaken met diverse soorten natuurwezens, de bosgeest, een waterwezen, de wezens bij 3 grafheuvels, de wezens bij een zgn. duizend-jarige omgevallen den, wezens van het verdwenen Spaanse dorp. 
• Zondag 13 sept hunebedden tocht (per auto of fiets, totaal 6 km) van Noord-Sleen naar Emmen langs 5 hunebedden, een zwerfkei (met gastvrij en spraakzaam lichtwezen!!) en we gaan in Emmen een verdwenen hunebed bezoeken, waar dankzij een verborgen steen ervan onder de grond het lichtwezen nog aanwezig is en verwacht door ons weer met Odilia verbonden te worden; daar mogen jullie, als je deelneemt, getuige van zijn!! Hoe we dit alles weten krijg je dan ook te horen.
  En betreft de hunebedden: we komen zeer verschillende typen tegen, een langgraf (enige in Nl),  maar ook een hunebed dat heel gaaf oogt, maar toch heel zwaar beschadigd is, de stenen voelen er zich heel ongelukkig en er is geen lichtwezen. Aan jullie om te ontdekken wat hier speelt/ heeft gespeeld! 
  Alvast een kijkje nemen, dat kan middels deze link
• Verder zijn wij aanwezig op de natuurwezen konferentiedaG zoals die voorlopig Nog gepland staat op 6 september in de Kraaybeekerhof te Driebergen, voor meer info: rienvandenberg@hotmail.com
   

Verdere info op onze website www.natuurlijkewezens.nl , aanmelden via natuurlijkewezens@gmail.com

Wij gaan genieten van een fijne reis, en wensen jullie dito zomer.

hartelijke groet,

Ferry en Margrete

• Liza
• Job
  
  

Reisbrief 10, Duitsland, Baden-Württemberg

Drie bestemmingen vlakbij Schaffhausen, de plaats met de indrukwekkende Rheinfall (waterval), en dus ook vlakbij de Duits/Zwitserse grens, twee liggen net aan de Duitse kant, in Zwitserland  Abri Schweizersbild, een rotswand met rotstekeningen, alleen wij ontdekken de tekeningen niet, hoewel ze wel aangegeven staan op een bord. Eigenlijk in de stad, aan een vrij drukke straat, maar een lichtwezen (er zijn er meer) reageert helder en zeer ontroerd: Wij sturen onze dankbaarheid en vreugde aan jullie mee in je hart! Tranen op mijn wangen. 

Onze reis vervolgen we naar nog twee bestemmingen ook vlakbij Schaffhausen, maar net gelegen in Duitsland, bij Degernau, aan de Degenauerstr./ Erzingerstr. op zo’n 700 m van elkaar, in elkaars zicht:

Steinkiste Degernau, Im toten Mann, een hunebed; de deksteen is origineel, de voorkant met zielengat gerestaureerd, maar alles wel op de oorspronkelijke plek. Het lichtwezen luisterde al mee tijdens ons overleg met Odilia, noemt dit een mooie samenwerking, vertoont geen spoor van verbazing, is wel heel nieuwsgierig hoe e.e.a. verloopt en ook naar het Grote Lichtwezen, en eindigt: Het gaat jullie goed!

Bovenop de grasland heuvel staat Degernau of Bühlhölzle Menhir, vanaf de weg zichtbaar; het lichtwezen was al geïnformeerd door zijn buur, en was blij om weer eens met mensen te kunnen spreken en helemaal om met het Grote Lichtwezen verbonden te worden.

Niet ver van Basel, in het dorpje Schwörstadt, ligt Heidenstein, aan de Römerstrasse tussen de huizen in; de grote voorsteen met zielengat als enige overblijfsel van een hunebed. Het lichtwezen heeft nauwelijks oor voor onze uitleg, zo ongeduldig is het. 

Bij het dorpje Heubach (nabij Schäbisch-Gmünd) staat Der Stein Dossenbach, een menhir, de coördinaten wijzen een bosstrook in, je kunt ook zien dat er ooit een paadje is geweest, maar nu overgroeid door dikke braamstruiken, nauwelijks doordringbaar. Ik stel voor Odilia zelf te laten zoeken, maar Margrete voelt zich gedreven en wringt zich een doorgang langs en door braamstruiken en weet ‘m na enige tijd met behulp van gmaps te vinden, en maakt dan met de smartphone een foto. Odilia heel blij, en geeft aan Margrete gevolgd te hebben om haar enigszins te beschermen. Vanaf het begin van het pad maken we contact via een contactwezen, dat zich persoonlijk sterk geroerd voelt als we over het Grote Lichtwezen beginnen.    

Nabij Efringen-Kirchen: Katzenberg Grabhügelgruppe, de coördinaten wijzen het bos in langs de drukke weg waar geen ingang te zien is, maar even verder rechtsom is er wel een ingang, met parkeerruimte, volg dan het rechtse pad (Breite Weg), even verder rechts zijn nauwelijks te onderscheiden grafheuvels. Odilia geeft aan: De lichtwezens hier zijn heel ver weggezakt, zoek maar geen contact, dat is te veel voor ze, alleen de hartverbinding, en de steentjes. 

Schalensteine Gremmelsbach, nabij Triberg. (48.16207 / 8.26177) Bovenop de berg moeten drie Schalensteine liggen, met de auto durven we niet verder, en het is onduidelijk welk pad we moeten nemen. Kan Odilia het zelf verder vinden? Even wachten, en ja, ze heeft iets gevonden, we hoeven niet verder te klimmen. Margrete neemt alleen een foto van de omgeving, en ik jaag een jonge stier op hol de heuvel op met mijn didgeridoo.

Schonach, toeristisch stadje, met als voordeel een groot gebouw voor het toeristenbureau. We krijgen er een folder mee met daarop het Schalensteinpfad , met negen stenen, en er is ruimte voor wifi en internet (en voor scholieren voor hun lunch-pauze). Odilia vraagt ons bij elk van de stenen de hartverbinding te doen, behalve bij degene die vlakbij ligt, waarop de stadsnaam met grote letters gegraveerd is, en één van de lichtwezens fungeert als vertegenwoordiger, en wil graag weer verbonden worden. De totale wandeling duurt bijna twee uur want gaat ook een flink eind de berg op.

Twee uur rijden naar de Odiliënberg, vlakbij de Druïdegrot (nog geen drie meter diep), Odilia’s ankerplaats op aarde, waar we al tweemaal eerder de door ons verzamelde steentjes hebben gebracht; als die er liggen is zij pas echt en blijvend verbonden. Van al onze bezochte plekken nemen zowel Margrete als ik een steentje mee, ik eigenlijk als reserve, je weet nooit! De vorige keren hebben we alle steentjes bij elkaar gelegd en er een kort klank ritueel en de hartverbinding bij gedaan. Zoals ik het me dit keer herinnerde had ik mijn steentjes apart gelegd; in elk geval had ik het voor deze keer zo in gedachten en toen we daar aankwamen vond ik bij twee rotsstenen er een zeer geschikte plaats voor. Margrete was al wat doorgelopen, ik riep of ze erbij wilde zijn, maar zij was al onderweg naar de plek waar we vorig jaar onze steentjes hadden geplaatst, dus ik legde mijn steentjes neer, bedekte ze netjes met bladeren en takjes, en wilde naar haar plek lopen om daar ons gezamenlijk ritueel te doen. Echter, Margrete had helemaal in haar hoofd dat we onze steentjes gezamenlijk zouden neerleggen, vond het dus zeer ongepast dat ik zonder overleg anders had gehandeld. Bovendien naar haar gevoel moesten de steentjes gezamenlijk geplaatst worden, ze kwamen toch van dezelfde plaatsen en werden nu gescheiden! Boos, boos en nog eens boos. Dat zij een ander idee erover had deerde mij niet, zouden we kunnen overleggen en alsnog uitvoeren, maar voor Margrete was de teerling al geworpen en was van enig mogelijk overleg geen sprake meer, en eigenlijk het hele ritueel al verstoord. Ik vond juist haar uitbundige boosheid heel verstorend. We kwamen er niet meer gezamenlijk uit, zij “deed haar ding” en boos liepen  we terug naar de auto. Margrete had wel gevoeld dat Odilia zich aandiende maar wilde haar niet toelaten. Eenmaal bij de auto kon ze Odilia niet meer tegenhouden. Odilia liet weten dat ze had gevoeld dat Margrete haar niet had willen toelaten, maar “met mijn verontschuldiging dat ik zo heb doorgedrukt, ik ben nu even nog eigenwijzer dan Margrete, maar ik wil nu een boodschap aan jullie kwijt. Jullie maken het veel te groot, de steentjes liggen op mijn plek en daar ben ik heel blij mee, en de wezens die er mee verbonden zijn ook en dat zijn er heel veel! Kortom: één groot feest. En dat ze niet bij elkaar liggen is al opgelost, daar is een soort contactwezen voor gekomen; jullie maken je druk over oude patronen waar jullie beiden in vast zitten; laat los! Hou niet vast aan hoe jullie het elk verschillend gepland hadden, besef wat een grote vreugde er heerst rondom de steentjes dankzij jullie inspanning, neem dat mee, en dat het ritueel niet helemaal gegaan is zoals gepland, jullie goede intentie is gevoeld, heel veel dank!“ Margrete: Zei ze dat echt, nog eigenwijzer dan ik? Ik: ja, echt, ongelooflijk hè? Toen kon Margrete een lach niet meer onderdrukken, en hebben we eerst ter plekke even nagepraat tijdens onze maaltijd, en gingen goed geluimd weer op weg naar onze laatste bestemming voor die dag. 

In het donker benaderen we nabij Offenburg Ortenberg met wijngaarden, we rijden helemaal naar boven tot vlakbij het kasteel en gaan daar slapen. We proberen met een zaklantaarn nog de menhir Bibelistein of Glückelestein tussen de wijnranken te vinden, maar de volgende ochtend blijken de coördinaten er een paar meter naast te zitten; op de goede plek staat zelfs een bordje, maar hij was ook niet te vinden in het donker omdat er een struik voor staat. ’s Nachts laten de reiswezens weten dat Odilia al contact heeft. ’s Ochtends komen de reiswezens bezoek aankondigen: het contactwezen van het lichtwezen (wij liggen nog in bed): Goedemorgen, ik hoorde dat jullie contact wilden (?), vandaag is één groot feest, het Grote Lichtwezen is terug! Jullie hebben hier geslapen, dat gebeurt al heel lang niet meer, heel vroeger wel dus ik weet wat slapen is; vroeger praatten mensen ook met het lichtwezen, nu nooit meer, alleen jullie, maar het is wel iets anders. Op deze mooie plek kwamen vroeger heel vaak mensen, nu alleen maar af en toe, maar niemand die contact maakt. En vroeger waren er meer lichtwezens in de omgeving, hadden we contact met elkaar, nu is dat er niet meer, en neemt weer afscheid. Odilia laat weten samen met de deva op zoek te gaan in de omgeving want er moeten meer lichtwezens zijn. Vreemd, gisteravond was het kasteel mooi zichtbaar met verlichting; nu in de ochtendmist is het totaal aan het zicht onttrokken.

Door naar Schwaibach, nabij Gengenbach, voor twee megalieten: Heidenplatz und Steinsofa, liggen op 20 m van elkaar met elk  een lichtwezen; langs de weg tegenover nr 23 hangt een bordje aan een schuur, en van daaraf loopt een behoorlijk steil pad, (1,1 km) maar Heidenplatz staat geregeld aangegeven. We overleggen even met Odilia, even later zegt het lichtwezen: Ik wacht, en jullie gesprek zo even vind ik uitermate intrigerend; wij hebben onvoorstelbaar lang gewacht, maar gelukkig leven we niet met tijd, en ook onvoorstelbaar met jullie te kunnen praten, en helemaal onvoorstelbaar dat het Grote Lichtwezen hier door mensen wordt gebracht, maar ach, we zijn er heel blij mee. Ook hier gaar Odilia met de deva op zoek naar meer lichtwezens.

De kolossale Mauzenstein ligt hoog op een berg met voor auto’s verboden maar goede wegen nabij Bad Herrenalb, Bernbach. Wij rijden toch maar de berg op, maken contact met het lichtwezen, houden een uitgebreide pauze op de berg in de zon; een boswachter reageert verbaasd ons hier aan te treffen, geeft uitleg dat je hier alleen met speciale vergunning met de auto mag komen, maar we mogen onze lunchpauze afmaken.

En hier overleggen we: hebben we echt nog zin om verder te gaan megalieten af te reizen? Eigenlijk zitten we “vol”, voelen we. We besluiten door te rijden naar Maasmechelen om daar grote kiezelstenen mee te nemen voor mijn landje in Reeuwijk. Daar parkeren we de auto zo dat we de herrie van de DSM minder horen, ’s ochtends stenen rapen, later in de ochtend de stenen “lozen” en rond lunchtijd thuis. Vol van megalieten, en nu nog verslagen schrijven en foto’s plaatsen. En als dat gebeurd is: versturen! Bij deze, het laatste stukje van deze reis. We hopen dat de verslagen jullie konden boeien. En dank aan hen die erop gereageerd hebben..

Reisbrief 9, oostelijk Zwitserland

De eerste bestemming: Nabij Luzern Carschenna rotstekeningen in/bij Sils im Domleschg, niet de tunnel in maar er vlak voor naar de parkeerplaats en vijf kwartier omhoog lopen (staat goed aangegeven). Het regent licht en is nogal fris, zijn we niet meer gewend. Op de parkeerplaats instrueren we Odilia welke richting ze moet zoeken, maar even later vraagt ze of we het erg vinden een stukje te gaan lopen, ze heeft de deva nog niet kunnen bereiken en neemt een wirwar van paden waar. Ons pad is wel duidelijk aangegeven, maar slingert zich naar boven, dus de richting wordt niet duidelijk. Wie niet sterk is moet slim zijn, dus stelde ik Margrete voor de deva aan te spreken, als wij mensen dat doen is het dwingend. Margrete als representant liet duidelijk weten geen contact te willen, maar zolang ik aanhield werd ze niet vrij. Ik begon over vroeger maar daar wilde ze niet aan herinnerd worden; ik vertelde dat het Grote Lichtwezen terug was maar daar wilde ze helemaal niets over horen, en over de plek van de rotstekeningen zei ze dat die plek heilig was en ze dat echt niet ging verraden! Dat schoot niet op, blijkbaar hield ze nog steeds vast aan de pijn over het abrupte verdwijnen van het Grote Lichtwezen en voelde ze zich in de steek gelaten. Even later liet Odilia weten ook niets te kunnen beginnen met deze deva, ”Ik zal me geregeld laten zien tot ze een beetje bij draait en het aan kan”. (46.694407 / 9.460698)

 Wij hebben een uur naar boven gelopen, meer zin en puf hadden we niet en er stond daar een uitnodigend bankje, en van daar uit zou Odilia toch de richting moeten kunnen vinden. De reiswezens vervolgden het pad nog even, gevolgd door Odilia en gezamenlijk kwamen ze uit bij de plek van de rotstekeningen en dus ook de lichtwezens. De lichtwezens waren heel ver weggezakt vertelde Odilia even later, maar ze zou ze ondersteuning sturen en blijven aanhouden, dat zou wel goed komen, en met dank aan ons en zeker ook de reiswezens. Wij blij dat onze inspanning van twee uur lopen resultaat had opgeleverd!  Grappig hoe verschillend Margrete en ik deze wandeling hebben ervaren: Margrete enorm vreugdevol, de eerste keer na haar tweede knie-operatie zo’n inspanning leveren en helemaal zonder pijn, heerlijk! Ik had moeite met de omschakeling naar het vochtige en frisse herfstweer, geen urenlange pauze ’s middags, me koesterend in de warmte van de zon; dus maar voort jakkeren, en daarbij mezelf een beetje kwijtraken, zeg maar meer op megalietenjacht dan ontspannen, zoals ik als kind had geleerd waardering te krijgen door te presteren; en dit alles had z’n weerslag op mijn darmen, wat me nog meer energie kostte. Nee, deze wandeling was in dit speelveld te confronterend voor me, de rest van de dag en de dag erna bleef ik me uitgeput voelen.  

Ook nabij Luzern het dorpje Falera een enorme parkeerplaats (voor de wintersporters?) met daarachter een stevige heuvel, Parc La Mutta, Menhirfeld, met daarop in diverse rijen in totaal 35 menhirs, indrukwekkend! We hebben de hele heuvel rond gelopen, en naar de top geklommen, zo bijzonder. Helaas konden we de zonnesteen aan de achterkant niet vinden; deze schijnt iets te maken te hebben met de zonne-eclypse van 1089 voor Christus. Contact gemaakt met een vertegenwoordiger die graag weer verbonden wilde worden en het aan de anderen zou doorgeven.

Bij het invallen van de schemer bereiken we Unter-Altenstein bij Oberegg. Helemaal aan het einde van de weg bij de laatste boerderij de Schalensteen, een enorme steen met aan de bovenkant enkele “schalen” gevuld met regenwater. Er is een touw bij gespannen om het makkelijker te maken om erop te klimmen, wat ik natuurlijk ook doe want ik wil die schalen/kommen bovenop zien (en fotograferen). Het lichtwezen is helder en lijkt het naar zijn zin te hebben (spelende kinderen = fijne energie), en kijkt uit naar verbinding met het Grote Lichtwezen; van verbazing of ongeloof geen spoor! (47.435897 / 9.553375)

Op zondagochtend 20 geeft de gps de volgende bestemming aan op 3 km afstand, 5 minuten rijden, in Heiden, Rasplen Chindlistein. We parkeren bij het laatste huis aan de weg (alleen toegang bestemmingsverkeer, zijn we toch!), volgen gmaps lopend de lage berg verderop omhoog, klopt Odilia aan: Jullie hoeven niet verder, jullie zullen het toch niet vinden, steengrond maar geheel overgroeid, niets aan te zien, en bovendien, ik heb er al contact, dus ben al verbonden; wel waar jullie nu staan de steentjes en hartverbinding, en vergeet het lekkers niet! Aldus gedaan. En we lopen weer terug door de wei  en zien verderop net zo’n schalensteen als we gisteravond gezien hadden (en er vlakbij geslapen hebben), vlakbij een boerenbedrijf; staat niet op ons lijstje! Als we daar aankomen ontdekken we dat dit dezelfde is waar we gisteravond geslapen hebben, alleen van de andere kant benaderd! De gps heeft ons om het dorp heen laten rijden, die geeft alleen autowegen aan, geen weide-paden! Ach, in elk geval een heerlijke zondagochtend wandeling in stralend zonlicht.

Anderhalf uur rijden richting Zürich in Rifferswil een stevige menhir, nog aan de voet van de berg Homberg, als je de coördinaten volgend naar boven rijdt staat hij ineens pal voor je neus, op de splitsing. “Leuk weer aangesproken te worden! Iedereen hier ziet mijn steen wel staan, maar niet dat er meer is. Contact met het Grote Lichtwezen? Ik kijk er wel van op, maar laat maar gebeuren!”(47.2496 /8.4808)

Echt op de Homberg moet een rij kleine stenen staan, nogal achteraf, onder het mos en overgroeid, heel moeilijk te vinden. (Wellenweid Steinreihen) Zelfs nu we via een flinke omweg op de juiste toegangsweg dichtbij staan, (bij de notenboom met bankje omhoog) wordt ons door een streekbewoner zelf daar verteld dat ze heel moeilijk te vinden zijn. We vragen of Odilia ze zelf, als dan niet met hulp van de deva kan vinden; Margrete kijkt in de juiste richting en we wachten even af en ze laat weten ze gevonden te hebben. Niet de deva, maar het lichtwezen van de Homberg Menhir (staat in wezen op dezelfde berg, alleen aan de heel andere kant) heeft haar geholpen ze te vinden; ze hebben contact met elkaar en dit lichtwezen is heel krachtig en helder, kan haar wellicht nog verder helpen. Voor ons geen noodzaak verder te zoeken. (47.25006 / 8.48938)

Bij het dorp Mettmenstetten liggen twee steenrijen, de Jungholz en de Buechhölzli-Eigi Steinreihen; bij beiden staat aangegeven dat de precieze plaats niet bekend is; navraag in het dorp levert ook niets op, bovendien hebben we beiden een onbestemd gevoel dat we ze niet zullen gaan vinden, wat we ook proberen. Merkwaardig genoeg hebben we bij onze voorbereiding op google vlakbij wel een dolmen aangegeven gevonden, met coördinaten; nog merkwaardiger: ligt precies aan een weggetje waar we naar de andere twee gezocht hebben, een beetje verscholen in een bos, maar wel vermeld op een bordje aan de weg: Lochstein Rembrig (47.25598 / 8.44917) , het lichtwezen klinkt heel helder. Ondertussen heeft Odilia contact met de deva en laat ons weten dat het zinloos is daar verder te zoeken, die andere twee willen zich niet laten vinden, maar samen met de deva gaat het haar wel lukken.

Ook nog in dezelfde streek ligt Erdmanlisstein dichtbij Bremgarten en Waltenschwil, een natuurlijke kolos van een steen bovenop twee andere stenen, en nog wat kleinere rondom. Diep in het bos, goed toegankelijk, prima weggetjes maar met de auto mag je er niet komen; er is een kinderfeestje aan de gang, gedekte tafel, paard en wagen, en er wordt een vuurtje ontstoken. Odilia geeft aan: Kijk maar of je contact kunt krijgen , maar houd het kort. Het lichtwezen maakt direct en helder contact, maar is heel bezorgd over het vuur, op zijn steen! Hij hoort onze boodschap aan, en het Grote Lichtwezen ja graag, maar niet nu, later! Odilia is tevreden, er is contact, ze komt wel terug op een later tijdstip, en wij rijden gauw het bos weer uit. (47.347528 / 8.314464)

Vlakbij Zürich: Käferberg Steinkreis, een steencirkel, idyllisch gelegen in het bos maar niet zo ver van de weg, aan een bosvijver met waterplanten. We overleggen eerst even met Odilia, het lichtwezen begint direct met veel belangstelling in ons, “en dat gesprek daarnet, vertel!” Margrete doet haar verhaal. “Contact via die stenen, goed doordacht! En jullie praten met mij, vertel, hoe kan dat? …… Mmm, boeiend, zou fijn zijn als meer mensen dat deden, en nu wil ik graag contact met het Grote Lichtwezen”. (47.40348 / 8.52222)

Drie bestemmingen vlakbij Schaffhausen, de plaats met de indrukwekkende Rheinfall (waterval), en dus ook vlakbij de Duits/Zwitserse grens, twee liggen net aan de Duitse kant, in Zwitserland  Abri Schweizersbild, een rotswand met rotstekeningen, alleen wij ontdekken ze niet, hoewel ze wel aangegeven staan op een bord. Eigenlijk in de stad, aan een vrij drukke straat, maar het lichtwezen (er zijn er meer) reageert helder en zeer ontroerd: Wij sturen onze dankbaarheid en vreugde aan jullie mee in je hart! Tranen op mijn wangen. (47.72388 / 8.64007)

Hiermee zijn we klaar met Zwitserland; wat zorg voor megalieten betreft zeer wisselend, maar als totaal toch wat teleurstellend; vele liggen er onverzorgd  en onbeschermd bij, weinig blijk van serieuze en levende belangstelling, zowel qua informatie-voorziening vanuit de overheid als belangstelling bij bewoners. Opvallend goede en goed onderhouden wegen, ook de kleine landweggetjes, in schril contrast tot de zorg voor hun religieus en cultureel erfgoed (op een aantal heel goede uitzonderingen na).   

Onze reis vervolgen we naar nog twee bestemmingen ook vlakbij Schaffhausen, maar net gelegen in Duitsland, bij Degernau, aan de Degenauerstr./ Erzingerstr. op zo’n 700 m van elkaar, in elkaars zicht:

Steinkiste Degernau, Im toten Mann, een hunebed; de deksteen is origineel, de voorkant met zielengat gerestaureerd, maar alles wel op de oorspronkelijke plek. Het lichtwezen luisterde al mee tijdens ons overleg met Odilia, noemt dit een mooie samenwerking, vertoont geen spoor van verbazing, is wel heel nieuwsgierig hoe e.e.a. verloopt en ook naar het Grote Lichtwezen, en eindigt: Het gaat jullie goed! (47.665211 / 8.394554)

Bovenop de grasland heuvel staat Degernau of Bühlhölzle Menhir, vanaf de weg zichtbaar; het lichtwezen was al geïnformeerd door zijn buur, en was blij om weer eens met mensen te kunnen spreken en helemaal om met het Grote Lichtwezen verbonden te worden. (47.6638 / 8.401683)

Woensdag 16 steken we de Rubicon over, staat ons iets onherroepelijks te gebeuren? Of geldt dit alleen als je net als Julius Ceasar van noord naar zuid gaat? Trouwens, van de Rubicon hebben we niets anders dan een bordje langs de tolweg gezien. Maar toch! 

Oostelijk Noord-Italië. Voorbij Padua, langs Vicenzo richting Verona begon de zonneschijn verstikt te raken in een gelige mist. Margrete dacht aan zeedamp, maar op 100 km van de dichtstbij zijnde zee bij Venetië? De reiswezens gevraagd wat zij ervan waarnemen: lucht- en waterwezens, en van die wezens die vaak uit schoorstenen komen. Dus smog! Zo’n beetje de hele dag, ene moment dunner en andere moment weer wat dikker. Zo ook in Sovizzo, waar we aan de Viale Degli Alpini een ruime afgraving aantreffen met veel steenhopen en een keienrij, (round cairns) achter glas en overdekt, maar helaas ook tegen een flatgebouw aan en aan een vrij drukke weg. Dus weinig ruimte om uit te stralen. Er zijn verscheidene lichtwezens, voelen zich goed beschermd maar ook nogal ingesloten, stellen voor dat Odilia op een stiller moment terug komt.

Nog verder noordwaarts, ten noorden van Brescio ligt nabij Gorzone: Luine, Parco del Lago Moro,  ook wel Darfo Boario Terme genoemd, een groot berg-achtig gebied met veel rotstekeningen. De coördinaten van megalithic portal kloppen niet, maar het park is met google maps makkelijk te vinden. We kwamen er ’s avonds aan, hebben op de parkeerplaats overnacht vlakbij een eenzame muilezel. Zijn wel ’s avonds nog even naar de ingang gewandeld, waar je al een mooi overzicht van het beginstuk hebt en Odilia er over verteld.

’s Nachts om vier uur waren we even wakker voor een plaspauze, de reiswezens: Zijn jullie wakker? Wij ook! (Grapje, natuurwezens slapen nooit, ze hebben geen lijf dus worden nooit moe). We willen wat zeggen: Ze (Odilia) heeft al contact! Verder vertellen ze dat ze bij de muilezel zijn geweest, hij is wat zielig, zou wel een vriendje willen, en heeft niets te doen, al heel lang niet. Vroeger werd ie wel gebruikt om te trekken, vond ie wel leuk, had ie wat te doen. En ’s winters staat ie wel ergens binnen. En toen wilde hij niet meer met ons praten, doet ‘m te veel aan nare dingen denken. Ik vertelde ze dat mensen vroeger heel vaak per (muil)ezel reisden. De reiswezens: Dan zouden jullie wel heel lang onderweg zijn met deze reis! En ik vertelde dat er vroeger op het strand in Scheveningen ezeltjes waren waar je als kind een ritje op kon maken, kon mijn reiswezen zich dat herinneren of was hij toen nog niet bij mij? Ja, daar wist ie van. Goh, was je er toen al? Dan ben je vast bij mij gekomen toen ik naar Reeuwijk ging, misschien in mijn moeders buik al? Dat van Reeuwijk kon wel ’s kloppen, liet ie weten. En die van Margrete had ook weet van haar ezelritje op het strand in Katwijk.

’s Ochtends moesten we wachten tot het park om 9 uur open zou gaan en zijn toen aan het kokkerellen gegaan. Er was ook wat vuilnis op de parkeerplaats: een officiële grote gele bak met er naast wat volle vuilniszakken, en vlakbij ons hing aan een boom nog een overvolle afvalbak. Eerst kwam er een vuilniswagen de grote gele bak legen, maar de vuilniszakken ernaast liet ie liggen. De volgende vuilniswagen kwam alleen even pauze houden, de daarop volgende nam de vuilniszakken mee, en de vierde kwam speciaal de afvalbak aan de boom legen. ’s Lands wijs, ‘s lands eer!

De rotstekeningen in het park staan op afbeeldingen ter plaatse duidelijk weergegeven, leuke puzzel ze op de rotsen te herkennen. De dame van de toegang geeft ons ook nog een plattegrond mee waar de drie routes op staan aangegeven, vertelt er in luid Italiaans veel uitleg bij, en wijst met grootse gebaren en luide taal welke echt bellissimo zijn, magic en interesting, deze woorden Engels komen er ook aan te pas. En zeer terecht trouwens. Ze wijst ons er ook op dat het park tussen de middag om 12 uur sluit.  

Odilia vertelde dat van haar cultuur er slechts enkele zichtbaar waren, er waren later diverse culturen bij gekomen. Ze vertelde ook dat toen de mensen van haar cultuur vertrokken ze de boodschappen (of betekenis) van de tekeningen hadden weggehaald (niet de afbeelding!), daarna konden mensen de boodschappen of betekenis niet meer begrijpen, zelf zeiden de tekeningen haar ook niets meer. Ik vroeg: Kun je dat vergelijken hoe wij een kerk die niet meer gebruikt wordt ontwijden? Ja, daar kun je het goed mee vergelijken. 

En we hebben het lichtwezen van het park opgesteld: Welkom op mijn terrein, fijn dat jullie belangstelling hebben en er respectvol mee omgaan. En ik wil graag nog éen ding benadrukken: Geniet! Dat deden we zeker, waar het mooie weer aan meewerkte. We kwamen om 10 uur aan, en toen wij meenden dat een kerkklok 11 sloeg hoorden we de dame luidkeels roepen, blijkbaar hadden we één slag niet gehoord, maar we waren wel al op de terugweg en gelukkig was ze vol begrip dat we er zoveel tijd aan hadden besteed, wat maakte dat ze niet boos was dat we wat te laat kwamen en haar hadden laten wachten, zo bevlogen was ze over “haar”park, en dat alles in een stortvloed van Italiaans. 

Een half uur later kwamen we aan bij de volgende bestemming, Al de Plaha, ook rotstekeningen, maar gewoon in het openbaar, zowel in het dorp Paspardo (regio Lombardije) als verderop bij een parkeerplaats (Sollo Laiolo) langs de provinciale weg. Het lag op beide plaatsen trouwens bestrooid met wilde kastanjes; in Paspardo lag de vlakke rots met tekeningen vlakbij een picknickplek, waar een ouder stel gezeten was, de man raakte heel enthousiast toen wij wat kastanjes gingen rapen, hij wist van geen ophouden, roepend: gratis! In een mum van tijd hadden we een tas vol. Margrete belooft er iets lekkers van te bereiden. (46.031925 / 10.36115)

Verderop, niet ver van Bergamo in Parco Sellero (plaatsje Sellero) zijn ook rotstekeningen. De gps wijst als precieze plek een plek in de tunnel aan, het ligt natuurlijk daar bovenop de berg, maar we zien geen wegen er naar toe. Odilia laat weten: Dit ligt in dezelfde streek als de vorige, de deva hier is zeer hulpvaardig en geeft me een uitgebreide rondleiding (een ander deel van mij is daar nu bezig) dus deze vind ik dan nog wel. (46.063141 / 10.338691)

We gaan de Passo Tonale over (1800 m), in de verte zien we sneeuwtoppen; Margrete merkt op: Maar goed dat zij ze niet zien. De reiswezens reageren: Jullie hebben het over ons en sneeuwbergen, dat zien we aan de plaatjes in jullie hoofd. Margrete vraagt zich af hoe ze dat nou kunnen zien, zij hebben daar natuurlijk geen antwoord op. ’s Avonds draaien we de tolweg naar Bolzano/Bozen af en vinden al snel een weg langs een appelgaard, waar wij tussen de bomen (allemaal in kaarsrechte rijen) onze slaapplek vinden. Maar voordat we gaan slapen nog even snel de niet geplukte of geraapte appels verzamelen, voor ons genoeg voor de komende week. 

Odilia reageert ’s avonds op Margrete’s vraag: De reiswezens herkennen de plaatjes in jullie hoofd voor zover ze die zelf kennen, sneeuw kennen ze uit eigen ervaring; als jullie het over bomen hebben herkennen zij de “kleur bomen”, maar kennen geen kleur voor boomsoorten, wel, als ze die kennen, voor individuele bomen, b.v. de boom in jouw tuin. Zo herkennen ze ook de plaatjes van jullie familie, voor zover ze die kennen, of als jullie het over iemand gehad hebben en zijn naam daarbij genoemd; ze herkennen dan weer twee kleuren, één van familie en één van b.v. Tante Es. Jullie tegenwoordige mensen zijn veel meer geneigd te kijken naar boomsoorten, en niet naar individuele bomen. Op dezelfde wijze verstaat zo een hond als zijn baas zegt: Zit! De hond neemt de kleur waar die bij deze instructie kent. Ik ben trouwens heel benieuwd naar jouw plannen om samen met Nicolaas opstellingen te doen over planeten en boomsoorten en mineralen; ik wil je daarbij nog een tip geven: stel op mijn plaats op aarde, op de Odiliënberg, en mijn plaats in de kosmos, en ik beveel je daarbij aan om bij de laatste zelf representant te gaan staan, dan voel je dat ook eens en dat is ook goed voor jou omdat jijzelf bijna nooit voor mij gaat staan maar dat aan Margrete overlaat, begrijpelijk wel want het gaat haar nu eenmaal heel gemakkelijk af, maar toch jammer, wat mij betreft mag je het gerust vaker proberen.  Wat ik de volgende dag ook deed, en het lukte me wel om de boodschap door te geven, voelde heel sterk haar dankbaarheid en ontroering dat ik dit deed, maar ook mijn aarzeling omdat ik me ook bewust ben van het verschil tussen mijn tussenkomst en die van Margrete, waarop Odilia zelfs reageerde met: Dit is een oud patroon, dat je bang bent het niet goed genoeg te doen. 

Vrijdag 18. Menhir von Wolfsgruben niet ver van Bozen / Bolzano (Trentino), de coördinaten leiden ons naar een parkeerplaats, vandaar een pad de berg op, gmaps brengt ons een eind verder maar dan wordt het verwarrend, hij geeft aan dat we vlakbij zijn en dan ineens geeft ie wat anders aan. We snappen er niets van, lopen diverse kanten op, maar komen er niet uit. Margrete laat gmaps voor wat het is en loopt op haar gevoel de heuvel nog wat hoger op terwijl ik naar een huis nabij loop; niemand thuis, als we elkaar weer treffen heeft gmaps aan Margrete aangegeven “bestemming bereikt”, maar een duidelijke menhir ziet ze niet. Om haar twijfel weg te nemen geven de reiswezens nog even aan: Je hebt er bovenop gestaan!                                                                                                                                 Ik ga ook even verkennen, zie wel een lage rechtopstaande steen die evt. een kleine menhir zou kunnen zijn, en vele verstoorde kuilen in de grond, zeer waarschijnlijk ooit graven/tombes. Het blijkt inderdaad de juiste plek te zijn, Odilia neemt er lichtwezens waar, maar die wilden beslist geen contact met mensen, dus ook niet met ons en hadden volgens haar bewust onze gmaps verstoord om ons weg te houden. Ze had nu wel de plek te pakken en zou zich geregeld aan de lichtwezens kenbaar maken, het zou wellicht lange tijd vragen maar ze was vol vertrouwen.(46.5219 / 11.42986)

Voorbij het dorpje Latsch (Trentino-alto-Adige) voert de lange weg ons heel hoog de berg op en daar wijst de gps naar links, steil naar beneden, geen pad, ontoegankelijk voor ons. We wijzen Odilia de richting, ze neemt nog niets waar maar zal blijven zoeken. Wij rijden terug, dalen een slingerbocht af en komen ongeveer terecht op een punt onder de plek waar we zo net waren. Hier stoppen we om Odilia een extra aanwijzing te geven; ondertussen geeft ze aan waarschijnlijk iets gevonden te hebben, maar zwaar beschadigd, maar wel in de richting die we nu aangeven, en wel net op tijd, de lichtwezens stonden op het punt op te geven. Ze zal ondersteunende wezens sturen en kijken wat er bereikt kan worden. Geeft in elk geval ons voldoening niet helemaal voor niets naar boven en weer terug gegaan te zijn. (46.62665 / 10.879083)

’s Avonds een vraag aan Odilia: Weet jij hoe het komt dat Margrete vandaag zo’n merkwaardig gevoel in haar hoofd had, geen hoofdpijn, geen spanning, maar toch verstorend. Odilia: Ik heb aan jou gisteravond een suggestie gedaan voor een opstelling, weet je nog? Margrete is toen gelijk halverwege meegereisd naar mijn plek in de kosmos, en dat is blijven hangen. Ja, bij haar werken die dingen heel tegengesteld dan bij jou, maar dat was het. Dank je, ik zal het haar vertellen, ze zal er van opkijken. En ik heb eigenlijk nog een vraag voor jou: In de neolitische tijd was jij de leidende engel, heb je me uitgelegd. Mijn vraag is: wat deed je vóór die tijd? Afwachten en toezien hoe aarde en mens zich ontwikkelden om te zien of de ontwikkeling voor mijn cultuur rijp was. Ik: Dat klinkt alsof je eigenlijk niets deed, kan ik me nauwelijks voorstellen, toch? Odilia: Je zou het zo kunnen zien, als je gaat boetseren begin je eerst met de klei te kneden, dat is de voorbereiding hoewel je nog niet echt  van boetseren kunt spreken. Maar mijn eigenlijke taak begon pas toen mens en aarde er klaar voor waren.  

Zaterdag 19. De reiswezens klagen lichtjes over een saaie nacht: geen mensen in de buurt, en geen dieren, alleen maar appelbomen die reeds geplukt zijn en nu niets meer willen, alleen maar wachten tot ze geknipt worden (jullie noemen dat anders) en dan helemaal rust, nu zijn ze al half in rust. En de terreinbeheerder net zo, heeft heel hard gewerkt, wil nu alleen maar rust. Er waren wel paarden, die staan alleen maar te suffen, echt slapen doen ze nooit. Ik: en dromen ze, zie je daar plaatjes van? Nou, echt plaatjes zijn het niet, we noemen het alleen zo, eigenlijk zien we alleen maar licht, licht en kleur, en dat vertelen we in plaatjes zoals jullie het zouden zien. De meeste dieren dromen alleen maar een beetje over eten; paarden dromen over een grazige weide en over activiteiten met mensen. Eigenlijk is het geen echt dromen, meer mijmeren, net als koeien. Katten en honden, die slapen echt, katten dromen over muizen en vogeltjes, honden van op stap gaan met hun baasje, en vogels van door de lucht gaan, ruimte en weidsheid. Margrete wil weten of wormen dromen: dat weten ze niet, daar kunnen ze ook niet bij komen. Ik: onlangs bij de cursus fenomenologie hebben we proefjes gedaan met zwavel, hebben jullie dat gezien? Nee, toen waren we er niet bij, had je Dicky mee moeten nemen, die had dat heel leuk gevonden. 

En daarmee sloten we onze reis door Italië af, om onze reis met bestemmingen in oostelijk Zwitserland te vervolgen. Op weg naar Zuid-Oost Zwitserland, richting Luzern (Graubünden) nog zo’n drie uur westwaards rijden, want nu bevonden we ons zuidelijk van Innsbrück, Oostenrijk. Een prachtige route, schitterende landschappen, lieve kleine dorpjes en over de Albula Pas, met sneeuw, niet alleen ver weg op de toppen, maar ook vlakbij langs de weg; speciaal voor de reiswezens daar tien minuten pauze ingelast, ze zijn zo dol op sneeuwwezens, waren ze heel blij mee.

Zaterdag 12 oktober vroeg in de avond bereiken we Dolmen della Chianca, aan een stille weg even buiten Bisceglie, ten N.W. van Bari, de grote havenstad aan de oostkust, nog redelijk zuidelijk, voelt ook zo betreft het weer, nog steeds 24 graden en veel zon. Een vrij groot dolmen, wordt duidelijk aangegeven, goed beschermd. Ook dit lichtwezen voelt zich overrompeld, maar wil graag weer contact. Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar op onze reizen in andere streken / landen hebben we heel wat lichtwezens ontmoet die niet bereid waren tot contact met het Grote Lichtwezen, of wel omdat ze in pijn waren over het in de steek gelaten zijn, en soms ook nog heel woedend over zijn, en anderen hadden zo ver de hoop en het verlangen opgegeven dat ze in hun bewustzijn ver weg gezakt waren en met rust gelaten wilden worden. Zulke reacties hebben we op deze reis (inclusief Zwitserland) nog niet meegemaakt. Qua verslagschrijving lijkt dit wellicht wat eentonig, maar toch zeker niet vanzelfsprekend.
Tegenover dit dolmen ligt aan de weg een ruime parkeerplaats waar we zijn blijven slapen. De reiswezens hadden weer eens een saaie dag gehad en vroegen of ze weer ’s een feestje mochten bouwen; wat ons betreft prima als het onze nachtrust maar niet zou verstoren. Het zou anders lopen: wij hadden die nacht bezoek van enkele muggen, en van tijd tot tijd hielden we een muggenjacht en sloegen er op los, daarmee het feestje van de reiswezens geheel verstorend. Jammer voor ze maar voor de muggen voelden we geen medelijden, ondanks dat Odilia wel ’s gezegd had dat ook muggen lichtwezens zijn en nuttig in het grote geheel.

De reiswezens werden op andere wijze gecompenseerd: Margrete was boos dat ze niet de klamboe bij de achterdeur had opgehangen, op mijn instigatie overigens, want naar mijn idee komen muggen ook via openstaande zijraampjes binnen en heeft zo’n klamboe dan weinig zin. Ik dreef een beetje de spot met haar: Miss Klamboe miste haar klamboe, waar ze wel om kon lachen, maar toch enigszins agressief haar tanden in mijn arm zette. Een zgn. bijtsessie (kende ik onderhand wel van haar), maar dit was de eerste keer dat de reiswezens dit meemaakten en ze vermaakten zich er uitbundig en hartelijk om. Met name ook omdat ik me er wel tegen verzette om slachtoffer te worden van haar bijtlust. Wat een vermaak, en of ik vaker zo wilde reageren dat zij zou gaan bijten. ’s Ochtends hield het hun nog steeds lacherig bezig: Willen we vaker!!

Bij dolmen della Chianca stond een info-bord waarop nog drie andere dolmens stonden aangegeven, dus wij op zondagochtend op zoek, zonder coördinaten maar met google-maps, en met succes:
Vanaf de SP86 vonden we de bordjes volgend Dolmen Frisari aan de Carara Lama dell’ Aglio, eigenlijk geheel in stukken, maar wel beschermd achter een laag muurtje en onder een afdak. Eerst kort overleg met Odilia, de hartverbinding en toen: “Ik heb jullie nu al twee keer gehoord, dit maakt me nieuwsgierig en ongeduldig, dus snel contact”, en met heel veel dankbaarheid aan ons adres.

Dolmen Albarosa staat nergens aangegeven, maar m.b.v. druivenplukkers weten we het te vinden, en wil ook graag contact. Vertelt er nog bij: Hier komen nooit mensen.

Dolmen Paladini vinden we via google maps, waar al gemeld werd: waarschijnlijk nu gesloten. Klopt, en meer waarschijnlijk: altijd gesloten, met een groot hek, maar er vlak naast loopt een ingang met pad de olijfgaard in, en daar verderop is er geen scheiding meer tussen het ene en andere terrein, dus het dolmen eenvoudig gevonden. Groot, met aan drie zijden een hoog hek, de vierde zijde geheel open. Even overleg met Odilia, het lichtwezen heeft dit gesprek opgevangen en reageert: Vreemd, jullie praten met het Grote Lichtwezen, is ze er nog? Dan  wil ik ook contact met haar! Zo gezegd zo gedaan.

In dezelfde streek de plaats Barletta: Canne Menhir, groot en stevig, klassiek model, bijna 3 meter, aan de rand van een olijfgaard heeft aandachtig meegeluisterd en is heel nieuwsgierig en gretig.

Zelfde streek op een hoge berg, Monte Saraceno, het laatste stukje weg, smal, steil omhoog en slecht begaanbaar, vanaf de top de zee zichtbaar. We ontdekken al snel drie “gaten / graven” in de grond, denken dat dit het is, loop vanwege het uitzicht nog iets hoger en ontdek er nog vele meer, en nog wat later lopen we een andere kant op en ontdekken nog een veld met heel veel necropoli. Odilia is onder de indruk, deze is heel oud, dat dit nog bestaat! De naam: Necropoli Daumia bij Mattinata.

De volgende ligt in het binnenland niet ver van de stad Foggia, aan de Via San Severo, volgens onze info (megalithic portal) een henge (?). Toegangshek gesloten, we lopen in het donker over het omgeploegde veld ernaast, twee hondjes komen ons blaffend tegemoet, aan Margrete’s looptempo merk ik al dat ze “geleid” wordt, we worden opgewacht door een meneer die geen engels spreekt, voor ons het woord chiuso (gesloten) wel vijf keer herhaald, ik  probeer wat italiaanse en internationale woorden die weinig effect scoren, maar Margrete weet precies waar ze zijn moet, achter een huisje, ze kan het dus onmogelijk gezien hebben, loopt erheen, neemt wat foto’s, ik volg even later want het gesprek met de meneer leidt tot niets.
Wij hebben het gezien, wij hebben ons laten zien, nemen afscheid van de meneer (grazie, ciao!) en halverwege het omgeploegde veld vragen we contact met een contactwezen, die graag  meer wil weten, want zijn lichtwezen heeft wel iets bijzonders gevoeld bij ons. Wij leggen ‘m onze bedoeling uit, hij geeft aan geen beslissingen te kunnen nemen maar zal wel alles aan zijn lichtwezen melden. Als we bij de auto komen zeggen de reiswezens dat er al contact is tussen Odilia en het lichtwezen. Vlakbij op een weggetje een klein stukje het veld in (mocht de startmotor het niet doen dan is hulp nabij) gaan we slapen.

Even later twee autolampen die op ons schijnen: Staan we in de weg? (heel goed mogelijk, midden op het pad) of staan we op iemands erf? (weten we wel zeker). Nee, bezorgd of we problemen hebben en hulp nodig. Alweer: Va bene. Tutti oké! Buena Notte! Si, buena notte.

De reiswezens vinden weer dat ze een saaie dag gehad hebben (naar ons idee genoeg techniekwezens in de garage, maar die hebben niet echt hun belangstelling) en willen weer een feestje bouwen. Onze bekende voorwaarden, wij hebben een prima nachtrust genoten en horen de volgende ochtend dat het feestje mislukt is: het boomwezen van de olijfgaard had geen zin te komen en aan de andere kant een kaal veld, valt niet veel van te halen.

De volgende ochtend, maandag 14, start de auto direct, een Renault dealer in Foggia heeft pas volgende week tijd voor ons maar verwijst ons naar een Renault garage 20 km verderop. Ze spreken Engels, checken nog even of het niet de accu zou kunnen zijn, het is even onderhandelen en benadrukken dat we èn onderweg naar Nederland zijn, èn in de auto slapen en ‘m dus ook ’s nachts nodig hebben, uiteindelijk voor een kleine meerprijs kunnen ze ‘m dezelfde dag nog in orde maken. (de startmotor moet ergens opgehaald worden). Tussen de middag sluit de garage, hek op slot en alarm aan, ze bieden zelfs aan ons naar Foggia te brengen voor een restaurant maar we hebben al een kant en klare maaltijd bij ons (Margrete ’s ochtends al bereid) en mogen op het terrein verblijven. Om zes uur rijden we de auto weer de weg op om een flink eind te rijden richting onze volgende twee bestemmingen vlak onder L’Aquila, dat iets noordelijker ligt dan Rome, maar in het binnenland, zo’n drie uur in totaal, waarvan we er ruim één aflegden voor we een slaapplek kozen.

Dinsdag 15, twee uur rijden door Umbrië, prachtig landschap, we stijgen 1200 m voor Menhir Lu Termine, onderaan een redelijk vlakke hellingweide, volgens Odilia een heel oude “dat die er nog is, bijzonder!” Het lichtwezen zegt: Ik heb gewacht, wel heel lang gewacht, nu is het zover dus”. Ik had als representant mijn hand op de menhir gehouden en stond met ogen dicht. Ik wist niet wat me overkwam: ik voelde de menhir trillen alsof de aarde trilde, vertelde dit aan Margrete die zei: Dat heb ik ook gevoeld, de aarde trilde heel even. Meer kunnen we er niet over zeggen, maar nu dat ik dit beschrijf voel ik het weer helemaal terugkomen, zo bijzonder!

Fossa necropoli ligt iets noordelijker aan de Via Necropoli (de coördinaten van megalithic portal kloppen totaal niet), een groot afgegraven archeologisch veld, met vele menhirs, heuvels en necropoli (gaten /graven, sommige 2 m diep). Odilia verrukt natuurlijk, hier zijn er vele! Alleen twee problemen: gaat officieel pas om half vier open, maar onze inschatting is dat ie helemaal niet open gaat, en een stevig en hoog hek. Er achter ligt een bedrijfsterrein, toegangshek open en daar loopt verder geen hek. Dus vrij toegang, er vrijuit rondgelopen, alles bekeken en er contact gemaakt met een vertegenwoordiger die zelf enthousiast was en inschatte dat dit voor de meeste zou gelden, waarom niet!

Een half uurtje noordelijker wilden wij het oude centrum van L’Aquila bezoeken, dat bij een aardbeving in 2009 zo zwaar getroffen was. Vijf jaar geleden waren we daar ook, zo indrukwekend, veel grote en grootse gebouwen, banken, overheids-instellingen, kerken en een kathedraal stonden alle gestut, de meeste zonder ramen en zonder daken, je keek zo naar de hemel als je naar binnen keek, en geen enkele aanwijzing dat er iets hersteld ging worden. Berlusconi maakte prachtige beloftes, maar daar bleef het bij. Buiten de stad hele straten met opvang-container-woningen voor getroffen inwoners. Nu staat het centrum vol met bouwkranen, overal herstelwerkzaamheden en enkele gebouwen al helemaal pico bello hersteld, wat een opluchting! We vertrokken met een gerust hart dat het daar wel in orde zal komen, en we hadden voor onze volgende bestemming een aardige rit voor de boeg: nog 6 uur te gaan, in de buurt van Verona. Maar niet allemaal voor vanavond!

We hadden gepland nog een uurtje te doen van de zes uur, maar kwamen in de buurt van Ancona in een dicht bebouwd gebied, en zaten op een overvolle tolweg die alleen maar afslagen aangaf naar andere tolwegen en grote steden. Na bijna twee uur rijden zagen we iets dat op platteland leek en een afslag nar voor ons onbekende steden. Het lukte, we kwamen op het platteland, maar ook daar veel huizen langs de wegen; steeds maar kleinere weggetjes proberen, en daar troffen we een woning geheel in donker gehuld met daarachter nog een oud vervallen en verlaten woning; daar achter parkeerden we de auto voor de nacht. Tot onze schrik kwamen later wel de bewoners van de voorste woning thuis, lampen aan, en tot overmaat van ramp een hond! Gelukkig voor ons bepaald geen waakse, Margrete heeft ‘m geaaid en lief toegesproken en kwispelstaartend liep hij naar zijn baasje terug. Wat een opluchting!

De volgende ochtend al heel vroeg om zes uur opgestaan, stilletjes ingepakt en snel weggereden. De reiswezens vertelden trouwens dat er vijf (wij, jullie en Odilia) mensen in het huis waren, en hebben nog heel lang hun kwebbel gehouden, tot ineens: Nu mogen we weer hardop praten hè? Ze hadden het enorm spannend gevonden maar ook een leuk avontuur; vertelden zelfs dat mijn lichaamswezen zich niet zo druk had gemaakt, maar die van Margrete wel. Zo leer je nog ’s jezelf kennen!

Nog enige uren te gaan naar het noorden; van de wilde bloemen duidelijk minder kleurenpracht, van de bladeren van de bomen des te meer; eindelijk merken we dat het herfst is.

In het noorden gaan we een volgende keer verder, nog genoeg te beleven!

Ferry en Margrete

PS.  We zijn ondertussen al heel wat verder gekomen dan hier beschreven: we zijn ook al klaar met Oost-Zwitserland, hebben al een aantal bestemmingen in Zuid-Duitsland meegenomen, rijden vandaag (in de zon, gisteravond regen) naar Odilia’s ankerplaats op aarde, op de Odiliënberg in de Elzas om al onze verzamelde steentjes (Provence, Corsica, Sardinië, Italië en Zwitserland en dus ook een paar Zuid-Duitsland) neer te leggen, doen daarna nog wat bestemmingen aan die op de route naar Nederland liggen, maar we zijn dan in principe op weg naar huis en gaan niet al te veel moeite meer doen om weer een wifi-punt te vinden. M.a.w. dit zou wel eens de laatste reisbrief van onderweg kunnen zijn.

Van de verdere route maken we natuurlijk wel verslag, maar gaan we proberen dat vanuit thuis te versturen incl. de foto’s, leuk extraatje toch!

Overigens alle verslagen komen tzt met foto op de website en in onze nieuwsbrief.