Wij ontdekten Dicky tijdens een weekend met sjamaan Ahamkara in Centrum Mirre. Margrete maakte mij erop attent dat ze iets hoorde (op een manier die voor de meeste mensen niet waarneembaar is), en ik reageerde snel: is daar een wezen? Via Margrete kwam de reactie: ja. Misschien dat dit wezen zich met opzet kenbaar wilde maken, maar misschien geheel per ongeluk). Ik: kun je ons vertellen wie je bent, wat je taak is? En zo ontspon zich een gesprek, hij liet weten dat hij voor heling was, en dat ie het niet vervelend vond dat we ‘m ontdekt hadden, hij stond open voor vaker contact, maar voor ons zou het dan wel handig zijn als hij een naam had. Dat vond ie lastig, hij kende niet veel namen: Margrete hielp ‘m ’n handje door te zeggen dat ie evt. een naam van een van de deelnemers zou kunnen kiezen, en noemde wat namen op. Klankmatig voelde de naam Dicky wel goed, en de persoon die deze naam droeg vond ie ook aardig, zodoende werd het Dicky.
Kennis making met Dicky
Hij was “gestationeerd” bij Margrete thuis, verbonden aan een steen, koos later een wat grotere steen, bleek niet al te lang “van huis” te kunnen, dus ging niet mee op reis, maar wel bij weekenden en bij kort verblijf elders, b.v. bij mij thuis.
Van lieverlee leerden we ‘m beter kennen, hij liet zich makkelijk aanspreken, meldde zichzelf ook aan als hij dat nodig vond; zijn werkterrein betreft heling, vooral bij donkere energie. We nodigden ‘m hiervoor geregeld uit, wat ie altijd zeer op prijs stelde. We vroegen ‘m wat voor natuurwezen hij was: een serieus speelwezen. Wij ervaarden ‘m helemaal niet als speels, maar dat was een verkeerde interpretatie van het begrip spelen, legde hij uit, want als ik mijn taak uitvoer dan doe ik dat altijd met plezier, dat is voor mij dus spelen. Wij mensen zouden hier spreken van werken, maar natuurwezens houden niet van “werken” (of van “leren”), dat klinkt te serieus. Wij bleven ’t maar een ongelukkige benaming vinden, maar Odilia was ’t er helemaal mee eens: het wordt toch duidelijk gemaakt door er “serieus” bij te vermelden! Voor ons tegenstrijdige begrippen, voor natuurwezens niet.
Veel later vroegen we hem hoe lang hij al bij Margrete was. Een moeilijke vraag, want natuurwezens leven puur in het hier en nu, ze hebben in wezen geen geheugen. Alleen door voorvallen uit het verleden te noemen en te vragen of die voor hem bekend waren konden we vast stellen dat hij Margrete al kende voordat zij kinderen kreeg. Maar dat ging voor hem al zover terug dat ie aangaf dat ‘m dat te veel inspanning kostte om nog verder terug te gaan.
Odilia was zo attent om een nadere toelichting te geven: Dicky was al bij Margrete toen ze nog kind was om haar enigszins te beschermen tegen de boze en agressieve energie van haar ouders. In feite was hij er nog eerder: toen Margrete geconcipiëerd werd door haar ouders, in het overleg met haar levensengel, stelde haar engel al voor een bescherming in te roepen voor het leven dat Margrete zou gaan leiden!
.
In de loop van 2019 kregen wij van Odilia te horen dat op termijn Dicky teruggenomen zou worden, zijn taak om voor Margrete te zorgen was niet langer noodzakelijk, haar leven was al geruime tijd in een redelijk rustig vaarwater gekomen en de laatste tijd had Dicky in wezen al nieuwe taken gezocht om te kunnen vervullen, zoals bij nooddruftige mensen bij ons in de straat. De datum stond nog niet vast maar, zo liet Odilia ons weten, die zou ons zeker van te voren meegedeeld worden zodat wij samen met hem het afscheid konden voorbereiden. Uiteindelijk zou dat januari 2020 worden, kort na ons huwelijk. Symbolisch gezien wel mooi en passend gekozen.