Margrete heeft altijd al veel voeling gehad met stenen, en verzamelt thuis stenen waarvan zij voelt dat die als een contact steen bij een megaliet / Lichtwezen geplaatst wil worden. Zo’n steen gaat dus de verbinding tussen Odilia en het Lichtwezen bij de megaliet verzorgen.
Bij onze afgelopen reizen komen wij nog zelden Lichtwezens tegen die protesteren tegen de mogelijkheid om weer met het Grote Lichtwezen (voor ons Odilia) verbonden te worden, zoals we in eerdere reizen geregeld tegenkwamen, en heftig protesteerden zelfs! Integendeel, nagenoeg allen die hiertoe in staat zijn willen zo snel mogelijk deze verbinding weer terug. Wel reageren ze vaak vanuit een gevoel van overrompeling, zoiets groots, zo onverwacht, zo maar ineens na 2 a 3 duizend jaar wachten, en dan ook nog op een heel eenvoudige wijze, alsof wij Odilia “even” komen afleveren, kan dat zo maar? Ja, dat kan.
Dit is mogelijk, niet omdat wij mediamiek of helderhorend zouden zijn, maar omdat wij werken met systemische opstellingen. Eén van ons moet dus als representant fungeren, dat geldt zowel voor onze gesprekken met Odilia als met Lichtwezens die in de megalieten (= grote steen) hun ankerpunt op aarde vinden (het zijn in wezen kosmische wezens, naar alle waarschijnlijkheid archai engelen).
Welke procedure volgen wij hiertoe? Vlakbij de megaliet (let wel, wij voelen het Lichtwezen niet!) beginnen we met de hartverbinding, we leggen onze linkerhand op elkaars hart en maken klank (de mensen uit de neolithische tijd, grofweg van 7 duizend voor Christus tot het jaar nul, kenden geen taal zoals wij die kennen met woorden, maar drukten zich uit met klank; ons klanken, veelal boventonen, doet Lichtwezens vaak enigszins aan hun klank van vroeger denken; wij maken ze daarmee alert, of, als ze ver weg in de grond zijn weggezakt in een diepe rust, bijna slapend, dan soms “wakker” kunnen roepen. Soms zijn er die te ver zijn weggezakt, voor wie we de hartverbinding tweemaal moeten doen om ze wat wakkerder te krijgen, maar voor wie contact maken nu te veel zou zijn. Op die plaatsen laat Odilia zich nog geregeld zien om ze nog wakkerder te krijgen; zij is daar hoopvol over gestemd, al vraagt het de nodige tijd. Maar wat is tijd als je al 2 tot 3 duizend jaar wacht!
Dan overleggen we met Odilia hoe we verder gaan. De ene keer kunnen we direct contact maken, maar soms moeten we het Lichtwezen met rust laten omdat het niet in staat is tot contact, of er iets anders is waarbij contact maken niet goed zou werken. In principe is onze eerste vraag: Hebben we contact? of Ben je er?
Daarna stelt één van ons zich voor als spreker en nodigt het Lichtwezen uit via de ander te spreken.
Er kunnen dan vele soorten reacties ontstaan. Maar waar we heen willen is: Herinner jij je nog het Grote Lichtwezen van heel vroeger? Zoals wij nu met jou praten, praten we ook met haar, wij zijn haar boodschappers. Zij is het contact met jou kwijt geraakt toen hier de mensen niet meer kwamen, de cultus verdween, zij weet op aarde de weg niet en heeft jou niet meer kunnen terugvinden. Maar nu is zij bij ons, zij luistert nu mee, en zou heel graag weer het contact met jou herstellen. Wij beseffen dat we je hiermee waarschijnlijk overrompelen, maar in principe gaat het zo dat als wij dit gesprek beëindigen, we jou daarmee los laten en dan kun je op de manier zoals je dit vroeger deed contact met haar krijgen.
Het contact gaat dus niet meer via mensen, dus ook niet via ons, want wij gaan zo meteen weer verder, maar via steentjes. Via een steen die we hier neerleggen kun je contact maken met het Grote Lichtwezen, en we nemen een klein steentje hier vandaan mee en dat leggen we binnenkort op haar ankerplaats op aarde waarmee ze jou kan terugvinden; zo zijn jullie dus voorgoed met elkaar verbonden.
(Steen draagt geheugen, maar dat spreekt vanzelf voor Lichtwezens, dus hoeven we niet nader uit te leggen)
En dan nemen we afscheid, eigenlijk altijd met diep gevoelde dank en ontroering aan ons adres.