Frits is door zijn spirituele (bege)leiders onder dwang en zeer tegen zijn zin in aan onze zorg toegewezen. Daarbij werd hem het vermogen om ons te ontvluchten afgenomen (wat voor een luchtwezen een hele nare ervaring is). We leerden hem kennen als een soort stevig tegenstrevende puber, voor mij, met net 40 jaar onderwijs-ervaring met pubers achter de rug, een leuke nieuwe uitdaging ! en waarin Margrete zich weer kon uitleven in haar rol als zorgzame moeder.
In zijn oorspronkelijke wereld, een ongerept natuurgebied ergens in Europa, had hij ooit een ernstige nalatigheid begaan; daarover voelde hij zich schuldig, maar liet er zich door zijn (bege)leiders niet op aanspreken, maar besloot om verder geen verantwoordelijkheid meer te willen dragen en sleet zijn leven verder aan de oever van de rivier, pratend met het rivierwezen.
Zijn begeleiders waren ten einde raad en stonden op het punt om hem “terug te nemen” (in menselijke termen zouden we zeggen hem het leven te ontnemen), toen zij besloten tot een uniek experiment: hem aan ons toe te vertrouwen en ons de taak opdroegen, als we daartoe bereid waren, hem te heropvoeden.
Hierin speelt mee dat etherische wezens elkaar niet kunnen dwingen; echter wij mensen kunnen wel dwingend reageren naar de spirituele wezens. Hiervan hebben wij naar Frits toe dus heel bewust gebruik gemaakt, maar wel ons best gedaan hem van de bedoeling van onze dwang voor hem als leerschool te laten inzien en hem ook laten voelen dat we dat vanuit liefde en betrokkenheid deden. Daar waren wel enkele zeer stevige gesprekken voor nodig !
Van lieverlee ging dat steeds beter; Frits werd meegaander, begon zelfs zijn eigen verantwoordelijkheidsgevoel weer op te pakken, kreeg daarom ook meer vrijheid, ook om tussendoor wat met zijn maten te spelen (vaak met de zandwezens van het strand en de neptunuskinderen in de branding, en – zoals we later vernamen – ook met Briek en de andere straatwezens en allerlei wezens in en rondom mijn en Margrete’s huis). Kortom, hij werd een populaire en graag geziene gast, waar we ook kwamen, hij bracht een aanstekelijke levenslust met zich mee, en herwon een bijna volledige vrijheid, behalve dat hij zich op ons moest blijven oriënteren en nog altijd niet terug kon naar zijn oorspronkelijke gebied.
Na 9 maanden kregen wij te horen dat Frits klaar was om weer zijn eigen leven te gaan leiden, en daar een heel verantwoordelijke taak toebedeeld zou krijgen om dit gebied in verdere ontwikkeling te gaan brengen in samenhang met de mensenwereld; uiteindelijk had hij genoeg kennis opgedaan over “ons mensen” om ook dat aspect op zich te kunnen nemen en hij werd daarmee een soort assistent van zijn oorspronkelijk deva Urskula, met wie wij hierover enkele gesprekken hebben gevoerd voor een goede overdracht.
Zoals Frits ooit bij ons was afgeleverd door de deva van Vlaanderen, kwam zij hem van ons overnemen om hem verder te begeleiden naar zijn levensgebied, voor welke gelegenheid wij een mooi en passend ritueel hadden bedacht.
Het werd een hevig emotioneel afscheid, te meer omdat wij begrepen hadden dat Frits zijn verdere leven (geheel volgens de wetmatigheden van de etherische wereld) zijn taakgebied niet meer zou kunnen verlaten en wij niet weten waar dat is (onze geografische begrippen zijn in de etherische wereld totaal onbekend), dus we zouden elkaar nooit meer ontmoeten !
Wel krijgen we via Odilia nog steeds informatie over het wel (heel veel) en wee (nauwelijks) van Frits’ leven, en omgekeerd !
