VERKLA-RING GEBRUIKTE TERMEN :

VERKLARING GEBRUIKTE TERMEN :

Odilia: 
In dit reisverslag wordt zij vaak het Grote Lichtwezen genoemd. Voor wie met deze term vertrouwd is: zij is een “troon” (hoewel zij zelf niets van een hiërarchische indeling wil weten), een hoog kosmisch wezen dat zorg draagt voor alle natuur- en lichtwezens in Europa.

Deva:
Landschapsengel; een deva kan een groot gebied beheren, waarvan diverse andere deva’s kleinere stukken onder hun hoede hebben; natuurwezens staan altijd onder leiding van een (hun eigen) deva.

Natuurwezens:
Wezens die voor de meeste mensen niet waarneembaar zijn en die (energetisch) leven in de ether sfeer en zorg dragen voor de natuur. Eigenlijk wachten zij op erkenning door de mens, zodat we gezamenlijk de verantwoording voor de aarde (ontwikkeling) kunnen dragen. Door de manier waarop de mens in de huidige tijd in Europa met de natuur (en de natuurwezens) omgaat, wordt het leven steeds moeilijker voor hen, totdat de natuur afsterft, en daarmee uiteindelijk ook de mens. Er zijn onnoemelijk veel soorten natuurwezens.

Lichtwezens:
Alles wat leeft is in principe een lichtwezen, d.w.z. draagt licht / leven in zich, dus ook de mens (hoewel in waaktoestand gevangen in een fysiek lichaam, verkeren wij ’s nachts echt in de lichtwereld). Ook een koe of mug is een lichtwezen!
 Er zijn echter ook kosmische lichtwezens, die weliswaar op aarde een ankerpunt hebben van waaruit zij zich manifesteren, maar hun eigenlijke thuisplek hebben in de kosmos. Hunebedden kunnen zo’n ankerpunt zijn, steencirkels, een rots, een bron; Odilia maakte contact met ons vanaf de Odiliënberg.  Ons reisverslag gaat eigenlijk helemaal over deze (kosmische) wezens, maar voor het gemak hanteren we de term lichtwezens.

Hunebedden en grafheuvels:
Een hunebed is een “grafheuvel” waarvan de aarde-deklaag is verdwenen. De term grafheuvel is echter onjuist; het betreft inwijdingsplaatsen. Een inwijding kon hier plaats hebben in contact met kosmische wezens (goden, engelen) en of voorouders (wijsheidswezens). In hunebedden zijn meestal geen menselijke resten gevonden, en zo dat wel het geval was, dan vaak uit een latere tijd. Sommige hebben twee of drie kamers – afhankelijk van tijdperk en cultuur dienden deze voor vrouwen en mannen (in de megalithische cultuur waren mannen en vrouwen volkomen gelijkwaardig), of voor de verschillende graden van inwijding.

Krachtplaatsen:
Dit zijn plaatsen waar de aarde open staat voor kosmische energie; de hiermee verbonden lichtwezens hebben meegeholpen bij het vormen van de aarde, lang voor de mens op aarde kwam. De vroegste mensen stonden in open verbinding met de kosmische krachten. Je zou kunnen zeggen, dat ze zich lieten zich leiden zoals een kunstenaar zich laat inspireren. Op krachtplaatsen (vele zijn nog steeds voelbaar als je je er voor open stelt!) werden cultische bouwwerken geplaatst, in Europa voornamelijk hunebedden en steencirkels, op andere plaatsen vaak piramiden of weer andere vormen. 
De kosmische krachten lieten deze bouwwerken als het ware door de mens aanleggen, waarbij ze hen hielpen, bijvoorbeeld door het opheffen van de zwaartekracht in de stenen. Hedendaagse archeologen zoeken nog steeds tevergeefs naar passende verklaringen voor de technieken die gebruikt werden, maar denken alleen in technieken die nu aan ons bekend zijn; een bekende techniek was het leviteren van stenen met behulp van klank).

Hartverbinding:
Zomer 2016 waren in de buurt van Hoeven (NB) naar 2 graancirkels, ze lagen vlak bij elkaar maar voelden totaal verschillend aan. We hebben in beide een opstelling gedaan, waarbij één van ons als representant voor het graancirkelwezen gaat staan (kan ook zittend hoor), en de ander voert het gesprek namens ons zelf.

Het eerste was zeer achterdochtig, “of wij ook, net als al die anderen, energie kwamen halen, en daarvoor een fles water en een appel neerlegden zodat die de energie konden opnemen”. Nee, daarvoor kwamen we niet, we wilden graag contact en wat te weten komen over de bedoeling van de graancirkel, en waarom juist hier ?
Eerst had hij echter een vraag aan ons : “wat voel je nu hier ?” Ik gaf als antwoord : eigenlijk niets. “mmm, eindelijk iemand die eerlijk is. De meesten die hier komen vertellen de meest vreemde verhalen, totaal hun eigen fantasie. En jullie maken tenminste contact, dat doet verder niemand”.
Wel, hij wilde hij wel verder praten, hij was hier om te vernieuwen, oude energie omzetten in nieuwe, en waarom hier, omdat dit een geschikte plaats daarvoor was. De heling was niet speciaal voor deze plaats bedoeld, maar voor de wijde omgeving. Hierna wilden we afscheid nemen, maar toen vroeg hij of hij ons iets mocht vragen. Natuurlijk.
Of wij als afscheid een hartverbinding wilden maken, en wel als volgt :”leg je linker hand op het hart van je partner, en richt je rechterhand naar de grond, het graan, en of we daarbij wilden zingen”. Aldus gedaan, en het voelde eigenlijk heel bijzonder, heel verbindend.
We hebben ‘m toen bedankt en zijn naar de andere, misschien maar honderd meter verwijderd, maar er liep wel een sloot tussen.
Het graancirkelwezen daar was heel hartelijk, en humoristisch. Heette ons welkom : “jullie zijn vorig jaar toch ook hier bij mij op bezoek geweest !” Wij: ja , wel hier op deze plek, maar toen lag er een anders gevormde graancirkel. “Ja, dat is toch alleen maar uiterlijk, dat was ik ook ! En jullie hebben dat niet gemerkt, maar ik voelde jullie energie in de buurt en heb jullie toen ook naar hier laten komen”. Nee, dat hadden we niet gemerkt, maar hij voelde inderdaad wel aan net als die van vorig jaar. We vroegen of hij ook last had van mensen die energie kwamen halen, en appels en flessen water neerlegden.
“Ach welnee, ik heb genoeg energie, en de meesten daar kan ik wel om lachen, kijk maar , daar staat er weer een, denkt dat ie staat te mediteren en dan iets van mij kan voelen; hij maakt niet eens contact, totaal niet geaard, wat een dwaas! Maar mij stoort ’t niet hoor, en wel fijn dat jullie er weer zijn, met jullie kan ik tenminste praten”.
Een van de dingen die hij uitlegde is dat een graancirkel helemaal niet vlak is, wat wij kunnen zien, maar een bol, even groot naar boven in de lucht als naar beneden onder de grond. En zijn doel was evenwicht brengen, en zei tegen ons : neem er gerust een graantje van mee ! Wij lachen, en hartelijk afscheid genomen.
Odilia, onze begeleidende landschapsengel vertelde later dat ze het eenvoudige ritueel van die hartverbinding heel mooi had gevonden, en of we dat vaker wilden doen bij helingen, i.p.v. het klank maken met trommel e.d.
De ervaring heeft geleerd dat dit gebaar van verbinding zo sterk doorwerkt dat we tegenwoordig eigenlijk alleen nog de hartverbinding gebruiken bij helingen.