Via Neringa richting Polen

Hierna was het een eind rijden naar Neringa,​ de landtong die naar Kaliningrad loopt.
Vanuit Klaipeda​ met de pont (20 euro) oversteken, even later 20 euro tol (terugweg gratis, dat scheelt)​ en dan een drukke toeristische weg zuidwaarts door duinbos met hier en daar een parkeerplaats en een pad naar het strand. Wij kozen de meest zuidelijke toegang  natuurlijk, bij Nida, het pad daar leidt​ naar het naaktstrand, een wat merkwaardige omgeving om onze missie te verrichten: twee stenen in de zee in de richting van de noordkust van Kaliningrad werpen. Daar, aan de noordkust, liggen drie plaatsen met megalieten, maar Kaliningrad is Russisch en lastig toegankelijk met eigen vervoer​. Met een kompas zochten we de juiste richting op en wierpen onze steentjes de zee in, met het verzoek aan de deva van de zee om onze intentie verder te dragen. Daarna liepen we terug naar de auto, want we wilden liefst zo snel mogelijk dit drukke toeristische gebied verlaten. We liepen net op het duinpad, toen Margete een aanwezigheid voelde, enigszins lijkend op Odilia, maar toch iets anders. Ik nam haar mee naar een rustig plekje terzijde van het pad, en stelde voor dat Margrete deze aanwezigheid hier zou toelaten.
Via Margrete meldde deze zich: Goedendag.
Ik: Goedendag, mogen wij weten met wie wij in contact zijn? Ik ben Ferry en je spreekt via Margrete. Je zou kunnen zeggen dat ik de deva ben van dit gebied en het voelt alsof jullie met iets belangrijks bezig zijn geweest, maar ik weet niet precies wat en kom vragen of ik misschien kan helpen. Ik legde uit wat onze bedoeling was. Mmmm, dat is een gebied waar niet veel mensen van hier naar toe gaan. Maar met de zee bij dat land daar, is weer een andere deva verbonden dan met de zee hier. Die hebben jullie niet kunnen bereiken. Ik zal mijn best doen om te kijken of ik die verbinding wel kan maken. Ik voel dat het belangrijk is, en er is een groot lichtwezen bij jullie, zie ik. Ik ga mijn best doen. Gegroet. Ook gegroet, en heel veel dank!

De volgende dag zouden we van Odilia horen dat twee van de drie plaatsen bereikt waren, in die zin dat ze daar contact mee had, de derde was wel bereikt maar had nog niet gereageerd; ze was daarover wel hoopvol gestemd omdat de andere twee wel graag de onderlinge verbinding met de derde wilden. ​

Direct nadat we wakker werden lieten de reiswezens zich ongeduldig voelen: Wat is dat met die man daarbuiten in het gras? Hij heeft geen reiswezen, en ook nauwelijks een lichaamswezen en hij reageert totaal niet! Wij hadden hem ’s avonds zien liggen, een alcoholist die – fles naast ‘m – z’n roes lag uit te slapen. Net als bij drugs, en net als bij die vrouw in het buitenland toen? Ja net als bij drugs, en jullie bedoelen vast Babs toen in Zwitserland bij de natuuropstellingen; wel, Babs gebruikte ayahuasca, en dat wordt meestal ingenomen om visioenen op te wekken en wordt ook therapeutisch gebruikt. Bij Babs althans liet de opstelling een positieve uitkomst zien, maar het werkt niet altijd en voor iedereen goed. Okay, dan weten we dat, en gaan we maar weer verder aan de wijn, grapten ze. Ik vroeg me nog af of ze wel in de gaten hadden dat ook dat verdovend kan werken, maar zij kennen het gebruik van wijn waarschijnlijk alleen van het terras bij het hotel, waar matig gedronken wordt en waar zij dan wat etherkrachten aan de alcohol ontlenen.

Later, toen we wilden vertrekken, vroeg ik ze of ze zich nog meer van gisteren herinnerden. Via Margrete kwam de reactie: Dat weet ik niet en direct erna ik ook niet. Vooral voor Margrete een merkwaardig gevoel dat ze dit keer elk voor zich spraken en ze dus twee keer op een vraag reageerden. Ik, grappend: fijn dat jullie op tijd zijn, want wij moeten streng zijn. (ze zijn altijd super stipt, vaak zelfs al eerder dan wij zelf!) Ik werd gelijk van repliek gediend: Pas maar op als Odilia streng gaat doen! 

We gingen op weg naar de laatste megaliet in Litouwen, niet heel ver van de Poolse grens, Kalesninku Akmuo (54.192270 / 24.802050). Er waren goede asfaltwegen tot op 2 km afstand van ons doel; we stuitten echter op een wegopbreking en moesten 8 km over een ribbeltjesweg rijden – een hel voor Margrete. Het laatste stukje weer asfalt, weg 127. We zagen ‘m al van verre, een grote steen, wel erg dicht langs de weg. Heel vroeger waarschijnlijk een prima plek, waar reizigers niet aan voorbij konden zonder aandacht aan hem te schenken, maar waar nu de auto’s langs sjeesten. En nog ‘n schok: er waren 6 ijzeren stangen in hem geboord; uitsteeksels die misschien ooit als reclamebord dienden.

Kalesninku

Eerst Odilia geraadpleegd: Hij is er nog wel, maar zwaar beschadigd. De reiswezens hebben al het nodige voorwerk gedaan; maak er maar contact mee en beloof hem namens mij dat hij alle hulp zal krijgen die nodig is; ik weet niet of hij nog van dienst kan zijn, maar wil hem wel heel graag verbonden blijven met deze ; leg er maar een steentje bij en neem er ook eentje mee, dat helpt in elk geval. 

We kregen makkelijk contact; hij was zeer ontvankelijk voor ondersteuning, en hoewel hij heel treurig voelde, bleek hij toch blij met de verbinding.

Op weg naar Polen, nog zo’n 2 uur rijden, benieuwd wat we daar zullen aantreffen!

’s Avonds vonden we een slaapplek langs een brede ondiepe rivier, achter een leegstaand gebouw en aan de rand van een bosachtig aandoend park. Er werd aan de overkant gezwommen, de mensen liepen tot ver van de kant tot aan hun middel in het water. Ik nam me voor de volgende ochtend een plons in de rivier te nemen, maar ’s avonds begon het te regenen en de volgende ochtend was alles vochtig en de temperatuur flink gedaald.