Duits- land – Natuurlijke Wezens

De laatste voorbereidingen

Maandag 19 september 2016 op mijn verjaardag, namen we met z’n vieren nog een duik in zee, zo mooi weer was het. ’s Avonds gingen we met z’n tienen uit eten in een restaurant vlakbij mijn huis op de boulevard in Scheveningen.

Direct hierna reden we naar het huis van Margrete in Ede om de volgende ochtend de auto in te laden en daarna te vertrekken.
De vrijdag erna hadden we een weekend afgesproken in Essweiler bij Freiburg, voor een reunie van natuuropstellers; het was een aanzienlijke omweg naar Portugal, maar we wilden dit niet missen! We zouden er oude bekenden ontmoeten en wellicht nieuwe ideeën opdoen. We hadden afgesproken in de loop van de donderdag aan te komen.

Onderweg ….

Onderweg naar Essweiler hadden we nog enkele plekken gevonden die we wilden bezoeken, in overleg met Odilia, om er mogelijk helingswerk te doen. De eerste was de Tafelberg in het plaatsje Franken. Hierover hadden we op internet maar spaarzame informatie kunnen vinden; wel hadden we ontdekt dat er twee plaatsen die Franken heten bestaan, de andere helemaal in Beieren.

Om een lang verhaal (en een lange zoektocht) kort te maken: wat we zochten was dus Franken in Beieren! Een verloren middag, jammer.

Verder naar de Kiesgräber (steengraven, Engelse wedge tombs) bij Ferschweiler. Ook hier hadden we geen precies adres of coördinaten van, dus vragen. We werden verwezen naar Bollendorf, zagen daar een bordje met wandelroutes en gingen er het bos in. Maar eenmaal in het bos werden de aanwijzingen spaarzamer, en kwamen uit bij een indrukwekkende rotspartij die een klein beetje deed denken aan de Externsteine, maar dan kleiner; een ervan droeg de naam Teufelsberg.

bijzondere rotsformatie in het gebied van Ferschweiler

We vroegen aan Odilia of ons gevoel klopte dat deze plek wellicht een heling behoefde. Odila gaf aan dat onze intuitie juist was en dat dit een oude inwijdingsplaats was, en dat ze zich ook zeer stoorde aan de naam, want in wezen was dit een heilige plaats! Ik denk dat de naam staat voor het heidense, het niet-christelijke van de oude godsdienst… Helaas verlaten en vergeten, en we deden het gebruikelijke ritueel om met klank het lichtwezen aan te roepen en weer tot leven te roepen, in combinatie met een opstelling met de deva van het gebied, hetgeen goed lukte volgens Odilia en waar ze heel blij mee was.

Ik heb een sterk vermoeden dat deze dwaling in de route vanuit de lichtwereld georkestreerd was opdat we hier langs zouden komen om dit helingsritueel te doen. Wat heet toeval !

Daarna zijn we teruggelopen naar de auto en nogmaals de weg naar de Kiesgräber gevraagd. “Als we een stukje terugreden was er een klein weggetje waar we met de auto het bos in konden rijden en vlak bij de Kiesgräber zouden komen.” Deze informatie bleek geheel juist, maar er gebeurde wel iets heel vreemds. Margrete zei opeens: Hier links! Ik vroeg hoe ze dit wist. Ze had toch het bordje gezien zei ze. Ik: Ja, ik ook, maar er staat niets op! Van de kant waar wij vandaan kwamen waren stond er inderdaad niets op het bordje; als je van de andere kant aankwam kon je echter wel de aanwijzing Kiesgräber zien met een pijl.

Margrete was er heilig van overtuigd dat ze de aanwijzing gezien had! Odilia legde uit dat dit inderdaad zo was, een lichtwezen dat gaat over beelden en tijd had haar deze informatie met opzet laten zien, hoewel dat “in onze wereld” zo niet mogelijk zou zijn. Later in Portugal zou iets dergelijks nog een keer gebeuren.

Odilia had de hele ochtend al onrustig aangevoeld, wat door Margrete duidelijker werd ervaren dan door mij, waar ikzelf niet rouwig om was want ik moest me concentreren op het verkeer. Toen we uitstapten werd dat nog sterker voelbaar, blijkbaar naderden we een plaats die voor Odilia van bijzonder belang was. (Vandaar ook de ingreep van het lichtwezen bij het bordje!) We zagen platte rotsstenen in de grond, verspreid over wel zo’n 20 meter, en in vele ervan waren de ons welbekende (van Macedonië, Heysham, Orca en de Odiliënberg) kleine graven uitgehouwen in het steen. Ik schrijf uitgehouwen, maar ze vertoonden geen van alle sporen van hakwerk. Odilia zou ons later uitleggen dat in die tijd natuursteen voor mensen kneedbaar was!

Het was wel even goed zoeken, want de meeste graven lagen vol met aarde en sommige zelfs met begroeiïng. Ik maakte er enkele leeg zodat bezoekers na ons ze beter konden onderscheiden. Op aanwijzing van Odilia maakten we eerst klank, met trommel en didgeridoo, om het lichtwezen wakker te roepen. Ik ging als representant staan: Ik wil wel en ik wil niet; ik ben al heel lang ingeslapen, en wakker worden is een pijnlijk proces, het oude was zo mooi en is verloren en komt nooit meer terug, en het nieuwe werkt voor mij nog niet; ik besef dat het helemaal volgens plan is, maar toch; de verbinding met jullie lichtwezen (Odilia) maakt zo veel pijn los, daar kan ik nog niet blij van worden; mijn grote wens is: laat me slapen. Tegelijkertijd weet ik dat dit niet juist is, en een deel van me wil dit ook weer niet; gun me tijd, veel tijd, het komt wel; ik zal me tzt wel openstellen voor de nieuwe tijd, maar in mijn eigen tempo, als ik eraan toe ben. Toch fijn dat jullie contact met me hebben gemaakt en je aan mij hebt voorgesteld; ik had bijna een hekel aan mensen gekregen, ze zijn zo afstandelijk en vaak ook zo onverschillig, bah. Ik ben ook verbonden geweest met de Teufelsberg en dat wil ik ook weer oppakken… heus, het komt!

De reunie in Essweiler

De oude bekenden ontmoeten was inderdaad zeer geslaagd, er werd veel uitgewisseld, het was heerlijk weer dus ontspannen buiten op het terras, maar het verdere programma was helaas teleurstellend; in de uitnodiging had gestaan dat de organisator en opleider zich terughoudend wilde opstellen en zeer benieuwd was van ons allen nieuwe ideeën te zien. Margrete en ik brachten samen 3 nieuwe vormen van opstellingen in, maar alle anderen hielden het bij eerder geleerde patronen.

Onze inbreng leverde wel iets op, want we werden direct uitgenodigd om er het jaar daarop (september 1917) een workshop te komen geven !

Na de natuuropstellingen in Essweiler bleven Margrete en ik nog een extra dag bij onze gastvrouw en -heer logeren, Jana en Hky (geen spelfout !), onder meer om naar een veld te wandelen waar bijna niets wilde groeien. Er was al biologisch onderzoek gedaan, vertelde Hky, maar ze konden geen oorzaak vinden. Margrete maakte contact met Odilia en zo kwamen we te weten dat er op dit veld nare herinneringen hingen die de natuurlijke groei belemmerden. Haar advies was: nog meer energetische heling, vooral met klank.

Jana is kunstenares en vlakbij de ingang van hun terrein (eigenlijk een schoolplein, want ze wonen in een door hen zelf verbouwd schoolgebouw), stond een hele leuke, vrolijke keramieken vorm; ik vroeg of die te koop was, en ja, ook de prijs was naar wens, dus de koop was gauw gesloten.
Alleen… dat beeld 6 weken meenemen in de auto ging niet. Dus nogmaals omrijden op de terugweg om het op te halen. Ach, we moesten toch al omrijden over Enschede, want daar wilde ik nog een leuke groengele hangstoel ophalen die ik via Marktplaats had gekocht. Spannend of alles in de auto zou passen! Margrete maakte het nog extra spannend door uit te spreken dat ze betwijfelde of dat zou lukken; voor alle zekerheid had ik wat spanbanden meegenomen om mogelijk iets op het dak te kunnen vervoeren.

Maar dat is voor later zorg, nu eerst op weg richting Portugal, te beginnen in de Elzas, Frankrijk.

Reisverslag:

terug naar boven