We reden als eerste richting Odiliënberg in de Elzas. Deze berg is voor Odilia de ankerplaats op aarde, van hieruit oriënteert zij zich over Europa. Daar zij de verbinding met bijna al haar verbindingspunten, de hunebedden en heilige rotsen e.d lang geleden is kwijt geraakt doordat de mensen die daar gebruik van maakten zijn verdwenen, had zij de wens in de kosmos uitgezet naar een mogelijkheid om deze verbindingen weer te herstellen. Deze wens hebben wij, Margrete en ik, dus opgepakt, zonder dat we ons daar oorspronkelijk bewust van waren. Ondertussen hebben we begrepen dat het voor haar het handigst zou zijn als we dat vnl. doen langs de uiterste grenzen van haar gebied, Europa dus. Als eerste werkten we aan haar west-grenzen, Wales en Ierland, en nu dus op weg naar het uiterste zuid-westen, Portugal en de zuidkust van Spanje.
In 2014 werkten we met een groep van 8 geomanten (aardehelers) o.l.v. Nicolaas de Jong (www.jaspisschool.eu) op de Odiliënberg om daar e.e.a. energetisch te helen. ’s Avonds was Margrete nieuwsgierig wat zo’n berg zou ervaren van ons werk daar, en ik stelde toen voor dat zij representant zou staan voor de berg; uteindelijk bleek dat degene die de antwoorden doorgaf een landschapsengel of deva was, en na een paar dagen geregeld contact ontstond er een hechte band. Zij vroeg ons o.a. of we tijdens onze reizen enkel voor haar belangrijke plaatsen wilden aandoen, en vandaar een steen wilden meenemen en die tzt op de Odiliënberg te plaatsen, zodat zij er, via die stenen, blijvende verbinding mee kon houden. Ik reageerde dat ik niet wist of ik hier wel zo spoedig zou terugkomen; ik had er in elk geval geen plannen toe. Zij antwoordde: binnen 3 jaar. Ik liet dat voor haar rekening. En nu, herfst 2016, kwamen we vanzelf “in de buurt”.
We hadden dus van alle plaatsen waar we ooit een helingsritueel hadden gedaan een steen bij ons en gingen deze op een afgelegen plek, niet al te ver van de druïdengrot op de Odiliënberg plaatsen.
Odilia gaf ons nog enige aanwijzingen, we maakten er een mooi ritueel van met water en vuur (een kaars), en getrommel, en legden de stenen in een doorkruiste cirkel.
Onderweg naar Spanje/Portugal hadden we op de kaart van Frankrijk nog enkele megalieten gevonden waar Odilia een reactie op gaf; richting Bordeaux, dus niet echt een omweg, behalve dan dat we van de snelweg af moesten om de nodige landweggetjes te volgen.
De eerste was La Roque Saint Christophe gelegen in de Peyzac-le-Moustier, zoals we nu weten dat het heet, maar toen we ernaar zochten nog niet. Vlakbij Montignac–Lascaut, nee, niet de beroemde grot, maar wat dan wèl?
Een megaliet kan een hunebed zijn, of een steencirkel, een menhir, een heilige rots, keus genoeg.
We zagen wel ergens een bordje Grand Roc, maar navraag leerde dat er meer Grand Rocs waren.
In het dorp of erbuiten? We wisten het niet. Iemand die goed Engels sprak vertelde wel over een heel mooie plek, een hoogte met mooi uitzicht, waar campers wel overnachtten. Maar ook die konden we niet vinden. Wel kwamen we even later op een plek met een grote parkeerplaats, restaurantje en toegangskiosk, die nu in de avond natuurlijk gesloten waren. We kozen een stille beschutte plek achter wat bomen uit op de nabij gelegen parkeerplaats.
Maar eerst keken we nog wat rond bij de informatieborden; het ging om holwoningen, de toegang was al gesloten en er was een stevige toegangsprijs. Mijn eerste impuls was of we hier beneden, bij de ingang wellicht, konden volstaan met contact maken, zodat we de volgende ochtend verder konden gaan. We overlegden even met Odilia. Zij gaf aan dat er een deva van het gebied moest zijn, maar dat het haar niet lukte om er contact mee te krijgen. Ze vertelde dat deze deva voor haar vroeger heel belangrijk was geweest en dat ze zeer bedroefd was dit contact kwijt te zijn geraakt. Zij had nog lange tijd geprobeerd het contact vast te houden, maar op den duur was dit niet meer mogelijk; nu houdt de deva zich slapend, en Odilia kon dit niet doorbreken, dat zou eventueel alleen door mensen gedaan kunnen worden. (Zoals ik al eerder geschreven heb kunnen mensen iets afdwingen, een vermogen dat in de oudheid algemeen bekend was en waar dus ook vaak met kwade bedoelingen misbruik van is gemaakt). Odilia voelde er ook veel kwaadheid. Op mijn vraag of dit vanuit de oude tijden stamde of meer recent, gaf ze aan dat het meer recent veroorzaakt was. Ik vermoedde direct dat dit zou kunnen zijn doordat er een toeristische attractie van was gemaakt, terwijl het van oorsprong een heilige cultusplaats was. Margrete en ik stonden nog met elkaar te praten over wie er als representant ging staan, toen er via Margrete werd gesproken in een nogal verwijtende toon: Wat willen jullie? Ik: Contact; we hebben de indruk dat je bent ingeslapen. Laat me maar, hier valt niets meer te doen. Ik: Dan ga je wellicht verdwijnen en dat is toch zonde; ik denk dat er een nieuwe taak voor je ligt te wachten, wil je daar van niets weten ? Ik wil geen contact met het lichtwezen, die heeft me in de steek gelaten! Ik: Zij heeft jou met heel veel pijn in het hart los moeten laten, heel anders dan dat jij hebt ervaren. Hoe komen jullie hier? We hadden over deze plek gelezen en het lichtwezen vertelde dat dit altijd een belangrijke plek voor haar was. We hebben de hele dag gereden om hier te komen en nog 2 uur moeten zoeken om het precies te vinden, geholpen door het lichtwezen. Waarom wil je niet even luisteren naar wat ze te vertellen heeft? Ik heb tijd nodig. Wel, neem die gerust.
Direct hierna kwam Odilia door bij Margrete: Laten we afwachten; hij luistert op dit moment ook mee, dat geeft hoop. Herinneren jullie je die opstellingen in Essweiler over de nieuwe wereld, hoe de natuurwezens zich als eerste bij die nieuwe wereld zullen scharen? Zo zal het inderdaad gaan, en het is belangrijk dat deze meekomt. Ik vroeg: En degenen die niet meekomen, worden die dan tegenkrachten? Odilia: Ja, en deze is heel krachtig, dus is het belangrijk dat deze meekomt.
Die nacht hadden zowel Margrete als ik een droom die aanvoelde alsof deze deva ermee te maken had. Odilia: Dat klopt, in jullie dromen voelt hij zich veilig, dan hebben jullie geen controle meer, en zo worden jullie getest of je betrouwbaar bent; dit is een goed teken, stemt me hoopvol.
In 1588 beveelt de katholieke Franse koning Hendrik III hun uitzetting en de volledige vernietiging van de constructies en de vestingwerken. Kortom dit gebied kent een bewogen geschiedenis
Wij waren eerst niet van plan deze bezienswaardigheid (noem het maar zo) te bezoeken, maar ik vertelde Margrete dat ik tweemaal eerder grotwoningen had bezocht en dat ik het beide keren zeer de moeite waard had gevonden en vroeg aan Margrete of ze toch met behulp van kinesiologie (spierdruktoetsen) wilde testen of het voor ons de moeite waard was. Odilia reageerde direct: Dit idee werd jou ingegeven door de deva om te testen of jullie echt serieus geïnteresseerd zijn. Misschien is het mogelijk om het toch te bezoeken, dat zou fijn zijn. Ik antwoordde direct : We gaan ’t doen!
Nadat we een stenen trap beklommen, kwamen we op een soort eerste etage, en konden we nog verder door naar een tweede, flink hoog gelegen plateau tegen een heel hoge rotswand aan. Op dit plateau stonden woningen uit verschillende tijdperken, een soort hunebedden maar ook woningen van gestapelde stenen. Er waren kanalen in de rots uitgehouwen voor waterverplaatsing en ook werktuigen om materiaal naar boven te hijsen, en dat alles met een schitterend uitzicht over de wijde omgeving. Heel boeiend en indrukwekkend!
Margrete probeerde weer contact te maken met de deva: Ik wil wel contact, ondanks mijn weerstand; ik heb jullie gesprekken gehoord, het verdriet van het lichtwezen gevoeld, heel oprecht, maar het blijft toch moeilijk. Ik: neem je tijd, het is ook veel! Deva: Dank je; wat bijzonder dat jullie dit begrijpen. Ik: We hebben dit vaker gedaan, ook met andere deva’s, ook in samenwerking met het lichtwezen. Zij heeft ons veel uitgelegd over jullie wereld; ook over de nieuwe wereld die er gaat komen, wat gepaard gaat met moeilijke veranderingen, maar wat uiteindelijk een betere tijd brengt. Ik heb daar enige weet van, en weet dat jij in dat proces een belangrijke plaats in kunt nemen; laat je pijn en verdriet toe, dan kun je meer jezelf zijn dan met al die boosheid, want die is uiteindelijk alleen maar bescherming.
Deva: Het klinkt misschien vreemd, maar ik wil jullie toch bedanken! Ik: Graag gedaan, het ga je goed; en voor de natuurwezens hier gaan we zo meteen wat lekkers neerleggen. Fijn! Het is goed zo.
De volgende bestemming had ik helaas verkeerd op de kaart ingetekend, en bleek een flink stuk noordelijker te liggen dan we dachten: Pierre Folle, een hunebed vlakbij het gehucht (hoewel, met grote supermarkt) Montguyon, ca. 50 km ten noorden van Bordeaux. Vanaf de weg zie je eigenlijk vooral een groot Jezuskruis en een zitbankje; het hunebed ligt meer van de weg af achter wat struiken. In de directe omgeving liggen er nog een aantal, maar Odilia ging het om deze. Ze gaf aan dat de deva van het hunebed niet op haar reageerde, behalve dat ze aangaf: Maak maar kennis. Wij stelden ons voor en ik stond representant. Ik: Ik voel me vriendelijk, ook ouder. Dit contact dat jullie met mij maken voelt prettig aan, dat gebeurt nooit zo. Ik was dus aan het slapen, al heel lang; jullie hebben me eigenlijk wakker gemaakt, dat is wel prettig, al is er veel veranderd, maar zo gaat dat altijd, en alles zal wel blijven veranderen natuurlijk. ’t Is wat wennen; het lichtwezen bij jullie wil ik zo meteen graag spreken, ik ben benieuwd wat het te melden heeft! En ik besef nu ook dat er nog andere deva’s van hunebedden om me heen zijn, die ga ik ook wakker roepen! Wat een gebeurtenis! Hebben jullie nog vragen aan mij? Anders ga ik gelijk verder. Ik: Ga maar verder, wij zijn klaar hier. Wat een verkwikkende ervaring was dit!
Hier vandaan trokken we door de Pyreneeën naar Noord Spanje met onze eerste bestemming in Portugal op de gps.
Reisverslag:
- Inleiding
Druidengrot op de Odiliënberg - Duitsland
- Frankrijk
- Noord-Spanje
- Noord Portugal
- Ten noorden van Viseu
- Ruta de Moures
- Ten oosten van Viseu
- Het binnenland in
- Sintra
- Rondom Lissabon
- Richting Evora
- Evora
- Evora 2
- Richting Beja
- Westkust
- Portimao
- District Faro
- Huelva in Spanje
- Op weg naar Soto
- Voorbij Sevilla
- Antequera
- Pyreneeën
- Het gebied van de Tarn
- Castres
- Huiswaarts