Huelva in Spanje – Natuurlijke Wezens

mijngebied Pozuela met prachtige rotspartijen

Huelva in Spanje

De grens over naar Spanje, een brug over de grensrivier, geen paspoort-controle. We reden naar de regio Huelva, en zochten het natuurpark Pista de Pozuela al Segunderal (N.37.605189,W6.663202), waar, verspreid over een aantal heuvels, 9 dolmens en een necropool op ons lagen te wachten.

We begonnen bij de verlaten kopermijnen, met heel wat graafsels en bouwsels. Hier probeerden we in te voelen, maar dat lukte niet zo goed. We wisten toen nog niet dat het kopermijnen betrof, dat hoorden we van houthakkers die we even later tegenkwamen.

Zij wezen ons verderop heuvels aan met hunebedden er op, elk met twee of drie kamers. Grappig, de ene voelde mannelijk, en de andere vrouwelijk. Margrete en ik waren het er meestal over eens maar wilden graag van Odilia weten of dit juist was. Ja, bij de inwijding was de ene kamer voor de vrouwen (en de kinderen), de andere voor de mannen, hoewel ze in het dagelijks leven heel gelijkwaardig waren. Zo namen de vrouwen ook deel aan de jacht. Er leefden verschillende stammen in dit gebied, die vriendschappelijk met elkaar omgingen. Elk had eigen tradities en leefregels, en het kwam geregeld voor dat iemand naar een andere stam overstapte. Relaties waren erop gericht voor nageslacht te zorgen; waar dat niet lukte koos men een andere relatie, en soms een geheel andere taak in overleg met de goden.

Wat een feest, riep Odilia uit, zoveel licht- en natuurwezens bij elkaar in dit gebied, wat een rijkdom!

De eerste 5 deden we te voet, daarna redden we een stukje door voor de volgende 4. We brachten enige uren door in dit prachtige natuurgebied – bovendien was het heerlijk warm en zonnig weer.

Daarna wilden we naar het dolmen van Beas; Odilia gaf ons te kennen dat dit niet nodig was. Merkwaardig, zoiets had ze nog nooit gedaan; we wilden nog boodschappen voor het weekend doen en kwamen er gewoon langs en wilden er toch maar naar toe. Weer greep Odilia in en liet Margrete duidelijk voelen dat ze dat niet wilde. Nou, ze zal haar reden wel hebben, misschien niet de moeite waard, of afgesloten voor publiek en dat ze dat aanvoelt, dus wij alleen wat boodschapjes gedaan in de plaatselijke super. En toen op weg naar Soto.

Reisverslag:

terug naar boven